Seyyid Fehim Efendi hazretleri rahime-hullahü teâlâ, devrinin bir tekiydi.
Güzel ve sevimliydi.
Gözleri iri siyah, kaÅŸları yay gibiydi.

Kırmızıyla karışık, beyaz benizliydi.
Güzellik timsaliydi.
Onu gören, Yusüf Nebî'yi hatırlıyordu.

Ä°lme küçük yaÅŸta baÅŸladı.
Bir bayram günü, çok güzel bir elbise vardı üzerinde.

Kendi de çok güzeldi zaten.
Bu haliyle bir "melek-i mücessem" olmuÅŸtu sanki.

Åžeyhu adında gün görmüÅŸ bir zat vardı.
Onu böyle görünce üzülüp;
- Heyhaat! Bir zamanlar Arvastan âlim çıkardı. Åžimdiyse güzel gençler çıkıyor, bize ne oldu? dedi.
Bunu kendi kendine söylemiÅŸti.

Ama genç Fehim iÅŸitti.
Ve yanına gitti:

- Åžeyhu baba!
- Buyur oÄŸul.

- Niçin böyle söylersiniz?
- Ä°çimden geldi evlat.
- Lütfen söyleyin, nedir sebebi?

Söyledi mecburen:
- Medresemizde bir müderrisimiz yoktur oÄŸul. Ben, senin için ümid ederdim ki, kendini ilme veresin. Bir büyük âlim olup, ilme hizmet edesin. Sana yakışan da budur. Ama görürüm ki sen de süslenmeye meyletmiÅŸsin.

Genç Fehim, almıştı alacağını.
Oradan koÅŸtu eve.

Çıkardı üstündekileri.
Kitaplarını attı omuzuna.
Ve çıktı Cizre yoluna.

Ä°lim öÄŸrenmeye gidiyordu.
Kısa zamanda büyük bir âlim oldu.
Hocasının emriyle, Arvasa geldi yine.

Åžeyhu Baba'yı gördü.
Bir hayli yaşlanmıştı.
Bastona dayanarak gelmiÅŸ ve sohbetine oturmuÅŸtu.

Memnun görünüyordu.
- Biz sizi, iÅŸte böyle görmek istiyorduk, dedi

Seyyid Fehim hazretleri memnun oldu.
- Bu işte ortağımsın, buyurdu.