Sultan ikinci Murad Han, Emir Sultan hazretleri için "rahime-hullahü teâlâ" bir at almıştı.
Çok kıymetli ve cins bir attı.

Ama huysuzdu.
Yanına, kimseyi yaklaştırmıyordu.
Halis müminler hariç.

Murad Han, büyük Veliye;
- Efendim, sizin için bir at aldık. Ama yanına kimseyi yaklaÅŸtırmıyor. Birini verseniz de, onu size getirse, diye arzetti.

Emir Sultan hazretlerini çok seven ve daima yanında bulunup özel hizmetlerini gören, Hacı Baba bunu iÅŸitince;
- Aah, keÅŸke hocam bu iÅŸi bana verse, dedi içinden.

Bu düÅŸüncesi malum oldu büyük Veliye.
Ve ona dönüp seslendi:

- Heey hacı Baba!
- Buyurun hocam.

- Git o ata de ki: "Senin sahibin, Rabbinin emrine itaat ediyor. Sen de sahibine öyle itaatkâr olacak mısın?"

Hacı Baba gitti.
Ve bunları söyledi ona.

At, başını üç defa öne doÄŸru eÄŸdi.
Sanki "Evet" diyordu.

Gelip, bu hali arzedince, hazreti Emir;
- Tamam öyleyse. Sen ÅŸimdi korkmadan yanına var. Onu al, buraya getir! buyurdu.

- BaÅŸüstüne efendim, dedi.
Ve gidip getirdi o atı.

Ama at, aynı attı.
Bazı adamları görünce, yine huysuzlanıyor, onları kovalıyordu.

Ä°nsanlar da bunu merak ediyor;
- Bu at, kimlere saldırıyor? diyorlardı.

Araştırdılar.
Gördüler ki, özellikle "bid'at sahiplerine" saldırıyordu.

"Ehli sünnet" birini görünce ise sakinleÅŸirdi.
Hatta yüzünü ona doÄŸru çevirir,
başını öne eÄŸer,
Sanki selâm verirdi.

Bu hali, o kadar meÅŸhurdu ki, insanlar;
- Bu atın manevi halleri var, derlerdi.

Velhasıl kim doğru imanlıdır?
Kim ehl-i bid'attır?
Davranışıyla ayırırdı.