Emir Sultan hazretlerinin rahime-hullahü teâlâ Bursada ÅŸeyhülislâmlık yapan bir talebesi, Ulu Camide vazediyordu bir gün.

O esnada Emir Sultan hazretleri, dergâhında bir talebeye;
- Çarşıya git. Åžu ÅŸu ÅŸeyleri al, getir! buyurdu.

Genç talebe;
- BaÅŸüstüne hocam! dedi.
Ve çıkıp gitti.

Buraya kadar güzel.

Ancak talebe, Ulu Caminin önünden geçerken, içerde ÅŸeyhülislâmın vazettiÄŸini öÄŸrenip, kendi kendine;
- Girip vaaz dinliyeyim, ilim ve feyz edinirim, dedi.
Ve girdi camiye.

O anda kuvvetli bir "zelzele" oldu.
Cemaat zor attılar kendilerini dışarıya.

Fakat çıkınca ÅŸaşırdılar.
Zira dışarıda zelzele yoktu.
Normal hayat devam ediyordu.

Tekrar camiye girdiler.
Ama zelzelenin devam ettiÄŸini görünce tekrar kaçtılar dışarı.

Çıkınca, yine ÅŸaşırdılar.
Çünkü dışarda hiçbirÅŸey yoktu.
İnsanlar sakin ve rahattı.

Bu hali ÅŸeyhül Ä°slâm da görüp;
- Bu iÅŸte baÅŸka iÅŸ var, dedi içinden.

Bir müddet murakabe edip;
- Ey insanlar! Ä°çerde, hocamızı dinlemeyen biri var. Emir Buhari hazretleri, onu çarşıya gönderdi. O ise gelmiÅŸ vaaz dinliyor. Hemen dışarı çıksın! Yoksa bu zelzele bizi helak edecek! diye seslendi.

O talebe bunu duyup dışarı çıktı hemen.
O çıkınca, zelzele durdu.
Çarşıdan alacağını alıp acele döndü dergâha.
Ama çok mahcuptu.

Büyük Veli, bir nazar etti ona.
Talebe, o dehÅŸetten bayılıp düÅŸtü.
Bir müddet kendine gelemedi.

Hocası yine merhamet edip;
- Ey oÄŸlum! Dünyevi ve uhrevi hangi ihtiyacın karşılanmadı ki, baÅŸka yerden yardım istiyorsun. Bu, hiç talebeliÄŸe yakışır mı? buyurdu.

Bu, büyük bir ders oldu ona.