Mazhar-ı Can-ı Canan hazretlerinin rahime-hullahü teâlâ, vefatına birkaç gün vardı ki, insanlar akın akın sohbetine geliyordu.

O günlerde bir talebesi gelip;
- Hocam, memleketime gitmek istiyorum, diye arzetti.

Cevaben;
- Selâmetle git. Ama seninle bir daha görüÅŸemeyiz, buyurdu.
Bunu duyan talebeler ağladılar.

Vefatı iyice yaklaşmıştı ki, talebeyi son defa toplayıp;
- Kalbimden her neyi geçirdim ve hangi nimete kavuÅŸmak istedimse, Hak teâlâ hepsini ihsan etti. Beni, her arzuma kavuÅŸturdu. Ama biri hariç, buyurdu.

Gençler;
- O nedir hocam? dediler.
- Åžehitlik, buyurdu. Åžimdi en büyük arzum, ÅŸehitlik rütbesine kavuÅŸmaktır.

Sonra bir Âh! Çekip;
- Hocalarımın çoÄŸu, ÅŸehid olarak vefat ettiler, buyurdu. Ama ben yaÅŸlandım. Vücudüm zayıf düÅŸtü. Cihad edecek güç ve kuvvetim de kalmadı. Bu durumda nasıl ÅŸehit olabilirim?

Nihayet binyediyüz seksenbir miladi senesinin, Muharrem ayının, yedinci gecesi, hanesinin önü hiç tanınmayan "yabancı kimselerle" doldu bir ara.

Bunlardan üçü içeri girmek için ısrar ediyorlardı.
Nihayet izin alıp girdiler.

Bunlar MoÄŸol kâfiriydi.
Ve mecusi idiler.
Üstelik tanımıyorlardı bu "Allah dostu"nu.

Karşısına geçip;
- Mazhar-ı Can-ı Canan sen misin? dediler.
- Evet, benim, buyurdu.

O anda hücum edip, hançerle vurmaya baÅŸladılar.
Mübarek, ağır yaralanıp, yere yıkıldı.

EÅŸkıyalar kaçıp izlerini kaybettiler.
Üç gün sonra, Rabbine kavuÅŸtu büyük Veli.

AÅŸure günü ve Cuma akÅŸam vaktiydi.
KavuÅŸtu çok istediÄŸi "ÅŸehitlik rütbesi"ne.