Emir Sultan hazretlerinin
rahime-hullahü teâlâ
çok talebesi vardı.

ÇoÄŸu fakir olduÄŸu için geçimlerini de kendisi saÄŸlardı.
Uzak yerlerdeki talebeleri, her hafta sonu gelir, ihtiyaçları kadar parayı alıp giderlerdi.
Yine bir hafta sonu, bir talebesi geldi.

Büyük Veli sordu gence:
- Öbür kardeÅŸlerimiz nasıllar?

- Himmetinizle hepsi afiyettedir efendim. Zat-ı alinize duacıdırlar.
- Pekâlâ, buyurdu.

Sonra ona "bir akçe" verip;
- ArkadaÅŸlarına selâmımı söyle. Bu "bir akçe"yi iyi muhafaza edin. Her ne lazım olursa, hep bununla alın, buyurdu.

Ve ekledi:
- Biz dünyada olduÄŸumuz müddetçe, bu size kâfi gelir. Bununla rahatça geçinin. Kimseden bir ÅŸey istemeyin.

Genç talebe;
- BaÅŸüstüne hocam, dedi.
Ve ellerini öpüp ayrıldı.

DöndüÄŸünde sordu arkadaÅŸları:
- Hocamız nasıllar?
- Çok iyiler. Size selâmları var.

Hocalarının selâmını iÅŸitince, hep birden ayaÄŸa fırlayıp;
- Aleyküm selaam! dediler.

Ve sordular:
- Bir şey buyurdular mı?
- Evet. Çok mühim bir ÅŸey buyurdular.

Meraklanmışlardı:
- Çabuk söyle, ne dediler?

Talebe, Emir Sultan hazretlerinin verdiÄŸi o "bir akçe"yi cebinden çıkarıp;
- Åžu akçeyi gönderdiler ve "Bu, öyle bereketli akçedir ki, ne kadar harcasanız tükenmez. Her ihtiyacınızı bu akçe ile alın. Kimseye muhtaç olmayın. Ben hayatta oldukça bu akçe bitmez", buyurdular, dedi.

Çok sevinmiÅŸlerdi.
Bir kutuya koydular o "bir akçe"yi.

Her ÅŸeyi o akçe ile alıyorlardı.
Ama hiç tükenmiyordu.
Zira harcadıkça, yerine baÅŸkası geliyordu.

Ama ne zaman ki vefat etti Emir Sultan,
Tükendi o zaman.