Peygamberimiz "aleyhissalatü vesselâm" bir gün evlerinde otururken hazret-i Ali de "radıyallahü anh" yanlarındaydı.

O esnada bir vahiy geldi.
Efendimiz, vahyin ağırlığından mübarek baÅŸlarını hazret-i Alinin dizine koydular.

Vakit, ikindiyle akşam arasıydı.
Ve hazret-i Ali ikindiyi kılmamıştı.

Efendimizi "aleyhissalatü vesselam" rahatsız etmemek için de hareket etmiyordu.
Namazı ima ile kılmayı düÅŸündü.

GüneÅŸ tam batmak üzereydi ki,
Resulullah uyanıp sordular:
- Yâ Ali, ikindiyi kıldın mı?

- Kılmadım yâ Resulallah!
- Kalk! Kıl hemen namazını!

Ancak namaz kılacak kadar vakit yoktu.
Efendimiz dua buyurdu.
GüneÅŸ yerinde durdu.
Bir müddet batmadı.

Hazret-i Ali "radıyallahü anh" namazını kılıncaya kadar bekledi.
Selâm verip namazdan çıkınca, battı birden.

KOLUM KOPTU YÂ RESULALLAH

Bedir cengiydi.
Ensarın gençlerinden hazret-i Muavvez'in kolu, bir kılıç darbesiyle koptu ve yere düÅŸtü.

Genç sahabi, kolunu yerden alarak, koÅŸtu Resulullaha.
- Kolum koptu yâ Resulallah!

Alemlerin Efendisi, kesik kolu yerine bitiÅŸtirip, dua buyurdular.
Kol bir anda kaynadı.
Hem öyle saÄŸlam oldu ki, öbür kolu zayıf kaldı onun yanında.

BÄ°R ANDA Ä°YÄ°LEÅžTÄ°

Hudeyd adında bir mücahid de, boynundan derince bir yara almıştı.
Neredeyse başı kopup düÅŸecekti.

Elleriyle başını tutup koştu Efendimize.
Sevgili Peygamberimiz "aleyhissalatü vesselâm" o gencin başını mübarek elleriyle tutup, yarasını sıvazladılar.

Yara bir anda iyileÅŸti.
Öyle ki;
Sanki hiç yara almamış gibiydi.