Emir Sultan hazretlerinin rahime-hullahü teâlâ talebesinden Åžeyh Sinan adlı biri ÅŸöyle anlatıyor:
Yaşım küçüktü henüz.
Babamla beraber bahçemize kavun karpuz ekiyorduk.

Ama yetiÅŸmiyordu.
Bu yüzden üzülüyorduk.

Bir gün, bostanda, tek başıma oturuyordum ki, at üzerinde bir kimseyi gördüm birden.
YeÅŸil elbiseliydi.
Yüzü nurlu ve sevimliydi.

- Bana biraz tohumluk çekirdek verir misin, dedi.
Kavun ve karpuzların çekirdeklerinden bir avuç alıp arzettim.

Onları tarlaya saçtı.
Baktım, tohumlar birden olgunlaştı.
Tarlamız kavun karpuzla doldu.

Hayret içinde Ona bakarken;
- Bana bir tane karpuz getir, dedi.

Ä°risinden koparıp götürdüm.
Ä°kiye bölüp, yarısını yedi.

Diğer yarısını bana verip;
- Bunu, babana götür. Beni merak ederse, ismim Emir Sultan, yerim Bursadır. Ä°kinizi de Bursaya bekliyorum, dedi.

- BaÅŸ üstüne efendim! dedim.
Bir daha da göremedim.
KaybolmuÅŸtu gözden.

Az sonra babam geldi.

Bostanı görünce hayretle sordu:
- Tarlaya Hızır mı geldi oğlum?

- Bilmiyorum baba. Az evvel çok nurlu ve sevimli bir zat gelip, tohumluk çekirdeklerden istedi. Bir avuç verdim. Onları eliyle tarlaya saçtı. O tohumlar, bir anda yetiÅŸip kavun karpuz oldular.

- Peki kimmiÅŸ bu zat?
- Adı "Emir Sultan"mış. Sana selâm söyledi ve "Ä°kinizi de Bursaya bekliyorum" dedi ve kayboldu gözden.

Babam;
- Emri olur, diye mırıldandı.

Hiç vakit geçirmedik.
Hemen Bursaya gittik.
O zatın sohbetiyle şereflendik.

Babam izin alıp geri döndü.
Ben o dergâhtan ayrılamadım.