Ä°stanbulda yaÅŸamış âlim ve Velîlerden Ahmet Mekki Efendi rahime-hullahü teâlâ hazretleri, bir gün ÅŸunu anlattı sevdiklerine:

KureyÅŸ müÅŸriklerinden Velid bin Mugire ile bazı müÅŸrikler, bir gece vakti Efendimizin "aleyhissalatü vesselâm" huzuruna geldiler.

Hava gayet açık,
Ay, tepsi gibiydi.

- Yâ Muhammed! Gerçekten Peygamber isen ÅŸu gökteki Ay'ı ikiye ayırıver de görelim, dediler.

Efendimiz sordu:
- Bunu yaparsam iman eder misiniz?

Birbirlerine baktılar.
- Ee.., tabii...inanırız.

O zaman Efendimiz "aleyhissalatü vesselâm" mübarek elini kaldırıp, ÅŸehadet parmağıyla Ay'a doÄŸru iÅŸaret buyurdular.

"Dolunay" iki parçaya ayrıldı o anda.
Yarısı Ebu Kubeys, diÄŸer yarısı Kuaykıan dağının üzerine kadar inip, orada durdular.

Efendimiz müÅŸriklere dönüp;
- Ä°ÅŸte, hepiniz ÅŸahit olun! buyurdular.
MüÅŸriklerde çıt yoktu.

Dinleyenler sordular:
- Peki, iman etmediler mi efendim?
- Hayır. Bu apaçık mucizeyi de inkâr ettiler.

- Ama söz vermiÅŸlerdi.
- Evet, buna rağmen inanmadılar.

- Peki ne dediler efendim?
- Sihir dediler. Bu da, Muhammedin bir sihri iÅŸte. AraÅŸtıralım, eÄŸer Mekke dışındaki insanlar da görmüÅŸlerse, sihir deÄŸildir. O zaman inanırız, dediler.

- Soruşturdular mı bari?
- Evet. Mekkeye gelen yabancılara sordular. Dışarıya adamlar salıp sordurdular. Hepsinin beyanı aynıydı: "Evet, filan gece hava açık, Ay tepsi gibiydi. Bir ara Ay ikiye ayrıldı, gözlerimizle gördük" diyordu herkes.

Ebu cehil;
- Sihir diyor, baÅŸka ÅŸey demiyordu.

Üstelik alaylı bir eda ile;
- Muhammedin sihri, yerden sonra göklere tesir etmeye baÅŸladı, deyip gülüyordu.