Emir Sultan hazretleri rahime-hullahü teâlâ, manevi bir iÅŸaretle çıktı Medineden. Bir sevdiÄŸi ile nadoluya gidiyordu.

Gökyüzünde "üç kandil" peydah oldu.
Onları takib ederek yol alıyorlardı.

Yolda, bir bey ile oÄŸlu Onu gördüler.
Sohbetini dinleyip çok beÄŸendiler.
Özellikle delikanlı hayran oldu.
Kalbi, Onun muhabbetiyle doldu.

Hürmetle yaklaşıp;
- Efendim, sizi çok sevdim. Beni de yanınıza alır mısınız? diye rica etti.

Büyük Velî;
- Olur evladım! Sen de gel, buyurdu.

Onu da alıp, bir beldeye vardılar.
Az sonra bir yol kavşağı geldi.
Biri saÄŸa giderdi, biri de sola.

O esnada, biri gelip;
- Åžu istikamete gitmeyin! dedi.

- Neden?
- O yolda bir "yılan" var ki, çok iri ve azgındır. Yoldan geçenlere saldırıp öldürüyor.

Ä°yi de, üç kandil o yolu gösteriyordu.
Mecburen girdiler o yola.

Az gidince, gördüler o "yılan"ı.
Yılan değil, bir "Ejderha" idi sanki.
Çok korktular.

Emir Sultan hazretleri;
- Korkmayın! O da Rabbimizin aciz bir kulu. Hakka muti olana, zarar vermez, buyurdu.

O anda dile geldi yılan.
Yüzünü büyük Veliye döndürüp;
- Safa geldiniz efendim! Günlerdir yolunuzu bekliyordum, dedi.

Kafilede olanlar, çok ÅŸaşırıp;
- Hayret, bu yılan, insan gibi konuşuyor, dediler.

Yola devam edildi.
Birinin canı "hurma" istedi.

O anda koca bir "hurma aÄŸacı" gördü önünde.
Üstelik taze ve olgun hurmalar vardı üzerinde.

"Bunlar ne zaman oldu?" diye düÅŸünürken, Emir Sultan hazretleri, ona dönüp sordu:
- Canın hurma istemedi mi az önce?

- Evet hocam.
- Ä°ÅŸte hurma. Ye de ÅŸükret Rabbine.