Seyyid Ahmed Merami hazretleri, Hafız Osman Bedreddini yetiÅŸtirmek için, Ä°lahi irade ile Buhara'dan çıkmış, Erzurum istikametine doÄŸru gidiyordu.
Çünkü Osman Bedreddin Onu orada bekliyordu.

Onun bu ani ayrılışına, sohbetinin müdavimleri çok üzüldüler.
Zira çok seviyorlardı kendisini.
Anlıyamadılar niçin gittiÄŸini.

Lakin kalp gözü açık olanlar;
- Hak dostlarının işlerine akıl ermez. Onların her işinde bir hikmet vardır. Hocamız da mutlaka manevi bir işaret almıştır, diyerek teselli ettiler onları.

Bu zat, ince, uzunca boylu,
beyaz sakallı, sevimli bir zattı.

Uzun bir yolculukla vardı "Hasan Kale"ye.
Oradan da "Bevel Kasım" köyüne.

MERHABA HAFIZ OSMAN!

Osman Bedreddin iÅŸitti Onu birinden.
Sevgisi, kalbine iÅŸledi.

Bir an önce gidip görmek istiyordu.
Ama O, Bevel kasım köyünde, kendisi Erzurumda oturuyordu.

Nihayet gidip gördü kendisini.
Ahmet Merami hazretleri, çok sevdi onu görünce.
Sanki tanıyordu daha önce.

Kendi kendine;
"Aradığım budur" dedi.

Ve ismiyle seslendi:
- Merhaba hafız Osman Bedreddin! Gözlerim yoldaydı, safa geldin!

Hafız Osman hem ÅŸaşırmış, hem de çok sevinmiÅŸti.
Çünkü ismiyle hitab etmiÅŸti.

Ne tatlı, ne yumuÅŸak sesi vardı öyle.
Kalbine tesir etmiÅŸ, sevgisini kalbinin derinliklerinde hissetmiÅŸti.
Yaklaşıp, hürmetle öptü elini.

Ve arzetti hemen:
- Efendim, sizden ders almak isteriz.

Büyük Velî;
- Tabii, buyurdu. Tâ Buhara'dan kalkıp senin için geliriz de, ders vermez miyiz.
Devamı yarın.