Ruslar Erzurum'a saldırmıştı.
Bu, gayrete getirdi Erzurum halkını.
Yediden yetmişe silahlandılar.

O gece, gümbür gümbür davullar çalıyor, halk Cihad için harbe çaÄŸrılıyordu.
Henüz tanyeri aÄŸarmamıştı ki, kahraman dadaÅŸlar fırladılar yataktan.

Ve kazma kürek ne varsa aldılar.
Şehrin orta yerinde toplandılar.

YaÅŸlı genç,
Kadın, erkek,
Tek yürek olmuÅŸlardı.

O ara garip bir ÅŸey oldu.
Tanyeri yeni yeni ağarıyordu ki, bir "Ezan sesi" duyuldu birden.
- Allahü ekber Allahü ekber!

Aman Allahım, nasıl sesti bu?
Bir anda doruÄŸuna çıktı herkesin heyecanı. Çünkü Osman Bedreddin okuyordu bu ezanı.

Öyle bir aÅŸkla,
Ve öyle ihlasla okuyordu ki,
DadaÅŸ halkını kendinden geçiriyordu.

Hatta Erzurumun dağı, taşı, tepesi,
dile gelmiÅŸ, tekrar ediyordu bu sesi.

Öyle bir "Ezan"dı ki, gönüllere nur taşıyordu.
Åžüheda ruhlarını cenge çağırıyordu.

Allahü ekber! sesleri dalga dalga yayılırken, bir cesaret, bir ÅŸevk geldi dadaÅŸ halkına.
Ve zirvesine çıkmıştı ki bu heyecan.
Mehter de vurmaya başladı tam o zaman.

Gönüller, "vatan" için, çarpıyordu.
Yürekler "din" için atıyordu.
Gözler, "savaÅŸ" için emir bekliyordu.

Nihayet Miralay Bahri Beyin sesi duyuldu:
- Hücuuum!

Ve bir savaş başladı Moskofa karşı.
Aslan kesilmişti Erzurumun dadaşı.

Haykırırdı Bahri bey:
- Urun hâ gardaÅŸlarım! Urun kahraman dadaÅŸlarım!

Allah yardım etti.
Kovdular Moskofu.

Peki o gün Erzurum halkı niçin yekvücut olmuÅŸtu?
Çünkü o sabah, bir "ezan-ı Muhammedi" okunmuÅŸtu.
Osman Bedreddin okumuÅŸtu.
Devamı yarın