Kurt İsmail Paşa, Ahmet Muhtar Paşaya anlatıyor:
Paşam! O sabah, ezanı okuyan fedai, Miralay Bahri Beyin birliğinden bir yiğitti.
DüÅŸmana, bir hırs ile saldırırdı.

Elinde silah bile yoktu.
TaÅŸ'la kovalıyordu düÅŸmanı.
Ve her taş, bir moskofu haklıyordu.

Gözlerime inanamıyordum.
Şaşılacak bir şey daha var paşam.

PaÅŸa merak etti:
- Nedir o?

O, kendisi eğilip de taş almıyordu yerden.
Elindeki taşı fırlatınca, yerden ikinci bir taÅŸ yükseliyordu elinin hizasına.
TaÅŸ, havada duruyor, o da onu alıp, düÅŸmana vuruyordu. "Bu, alelade bir insanın yapacağı iÅŸ deÄŸil" diye düÅŸünüyorum.

Ahmed Muhtar PaÅŸa göz yaÅŸlarını tutamadı.
Ağlamaklı bir sesse;
- Bire gardaÅŸ desene, erenler de bizimle birlikte cenk ederlermiÅŸ, dedi

Ve emir verdi derhal.
Osman Bedreddini, "tabur imamlığı"na tayin ettiler.
O, artık "İmam Efendi"ydi.

ARADIÄžINA PALUDA KAVUÅžTU

Bu vazifede iken bazı Velîlerle tanıştı.
Oturup sohbetler etti.
Ama aradığı bunlar değildi.

Aradığına Palu'da kavuÅŸtu ki, o büyük Velî, Mahmud Samini hazretleriydi.
Henüz Osman Bedreddin Paluya gelmeden, talebesine Ondan bahsediyordu.
Ancak açıklamıyor, iÅŸaret veriyordu.

Mesela;
- Dokuz yaşında hafız oldu, diyordu.

Bir gün de dedi ki:
- Onun ilim gayreti, hocalarını bile gayrete getiriyordu.

BaÅŸka bir gün de;
- Onun yetiÅŸmesi için Buhara'dan hususi bir üstad geldi ve bütün bildiklerini ona öÄŸretti, buyurdu.

Ve ekledi:
- Kıymetini anlayın o kişinin.
Devamı yarın.