Hafız Osman Bedreddin, Mahmud-u Samini hazretlerinin rahimehümullahü teala dergâhına geleli on gün olmuştu ki, hocası seslendi bir gün kendisine:
- Hafız, kurban!

Koşup geldi:
- Buyurun hocam.

- Misafirlik üç gündür. Haydi hizmete başla artık. Bizim bir bostanımız var. Onu sulama sırası sende bugün.

- Başüstüne efendim, dedi.
Ve çıkıp bostana gitti.

Baktı ki, havuz dolu.
Suyu salıp başladı sulamaya.
Ama henüz bir evlek bile sulanmamıştı ki, su tükendi.

Koşup arzetti hemen.
- Hocam, havuzun suyu bitti.

Büyük zat gülümsedi:
- Bitmemiştir. Haydi git, gören gözle bak!

Havuzun yanına geldi tekrar.
Baktı ki, gerçekten havuz dolu.
Hem de ağzına kadar.

Sulamayı yapıp döndü dergâha.
İkindi vakti, hocası seslendi yine:

- Hafız kurban!
- Buyurun hocam.

- Bostana git. Biraz patlıcan topla getir! Zira yarın çok misafirimiz gelecek.
- Başüstüne efendim, dedi.
Ve koştu bostana.

Baktı ki, patlıcanlar henüz olmamış.

Gelip arz etti:
- Patlıcanlar henüz olmamış efendim.

Büyük Velî gülümsedi yine:
- Hafız kurban! Patlıcanlar olmuş. Haydi git! Gören gözle bak.

Geri dönüp baktı ki, gerçekten olmuş patlıcanlar.
O, bu kerametleri görüyor, ama bir türlü teslim olamıyordu. Çünkü "tütün" içiyordu. Bu vesvese o kadar çoğaldı ki onda, ayrılıp gitmeye karar verdi nihayet.

Samini hazretleri buna vakıf oldu.
Ertesi sabah geldi talebe arasına.

Celalliydi. Özetle;
- Bir kimse, tütün içiyor diye mürşidinden ayrılmayı düşünürse, bu talebeliğe yakışır mı? buyurdu.

Eh, muhatap belliydi.
Devamı yarın.