Mevlana hazretleri rahime-hullahü teâlâ vaktâ ki vefat eder.
Anında duyulur acı haber.

Büyük küçük,
Genç ihtiyar,
Haberi duyan koşar.

İnsanlar, akın akın Konyaya akar.
Meydan hınca hınç dolar.
Öyle ki, Konya halkı böylesi kalabalığa az şahit olmuştur.

gayri müslimler de koşarlar.
Hatta cenazeye sahip çıkarlar.
Onun şiirlerini, yanık sesle okur, feryad figan ederler.

Yerden toprak alır, başlarına saçarlar.
Dövünür, üstlerini yırtarlar.

Bundan, müslümanlar rahatsız olur.
Fakat mani olamazlar.

Nihayet Hazret-i Mevlananın sevdiklerinden Muinüddin Pervane, onların önde gelenlerden birine gider;
- Bu çılgınca hareketleri yapmayın. Yeter artık! der.

Ve ona sorar:
- Hazret-i Mevlana müslümandı. Sizinse dininiz farklıdır. Böyleyken sizin Onunla ne ilginiz vardır?

O kişi cevaben;
- Hazret-i Mevlana, bizim de üstadımızdı. O, müslim-gayri müslim ayırmaz, ilmiyle bizi de aydınlatırdı, der.

Velhasıl cenaze namazı kılınır.
Tabut omuzlana alınır.
Fakat Onu taşımayı herkes arzu etmektedir.

Tabuta yaklaşmak için halk hücum eder.
Çoğu insan ayaklar altında ezilir.

"Hiç olmazsa bir adım taşıyayım" diyen, tabutu kendine çeker.
Tabut, eller üzerinde bir o yana, bir bu yana gider.

İş kontrolden çıkar.
Ve olacak olur.
Tabut, eller üstünde parçalanır.

Yerine, yenisini getirirler.
O da dayanmaz, kırılır.

Bir daha, bir daha…
Altı defa tabut değiştirilir.
Altıncıda kabre varırlar.

Dualarla defnini yapar,
sessizce ayrılırlar.