Yıldırım Bayezid Han NiÄŸbolu seferinden dönünce, Bursada "Ulu cami"yi inÅŸa ettirdi.
Cami tamamlandı.

Bir Cuma günü açılış yapılacaktı.
İnsanlar akın akın geliyordu.

Yıldırım Bayezid Han.
Damadı Emir Sultan hazretleri,
Molla Fenari ve sair alimler.
Hocalar, hafızlar, Veliler.

İyi de hutbeyi kim okuyacaktı?
PadiÅŸah, Emir Sultan hazretlerine verdi bu emri.

O ise, Somuncu Baba'yı "rahime-hullahü teâlâ" gösterip;
- Sultanım, hutbeyi okumaya ÅŸu zat lâyıktır, dedi.

O da kalktı ayağa.
Emir Sultan hazretlerinin yanına geldi.

Kulağına eğilip;
- Beni ele verdiniz? dedi.

Cemaat olanları görüyor, neticesi çok merak ediyordu.
Zira Somuncu Baba, ekmek satan bir ihtiyardı onların nazarında.
"O, Cuma hutbesini nasıl okur?" diyorlardı.

Büyük Velî çıktı minbere.
Fatiha'nın, yedi türlü tefsirini yaptı.

Birinci tefsiri herkes anladı.
İkincisini, bir kısmı anladı.
Üçüncüsünü çok azı anladı.
Dördüncü ve sonraki tefsirleriyse hiç kimse anlayamadı.

Molla Fenari hazretleri;
- Onun büyüklüÄŸüne, bu hutbesi ÅŸahittir, demiÅŸtir.

Namaz bitti.
Cemaat üç kapıdan çıkıyor, her çıkan;
- Somuncu Baba'nın elini öptüm, diyordu.

Bu büyük zat;
- Bu ÅŸehirde sırrım fâÅŸ oldu, diyerek terketti Bursayı.

Molla Fenari hazretleri, arkasından yetiÅŸip, "bir çınar"ın dibinde, geri döndürmek için çok dil döktüyse de, kabul ettiremedi.

Büyük Velî, çevirdi yüzünü Bursaya.
Dua etti Bursaya ve Bursalılara.

Ä°ÅŸte o çınara, Bursalılar, "Dua çınarı" diyorlar.