Yunus Emre, hocası Tapduk hazretlerine rahimehümullahü teala, otuz yıl hizmet ettiÄŸi halde, hiç istifade etmediÄŸini düÅŸünüp, bu üzüntüyle terketti dergâhı.

Çıktı daÄŸlara.
iki kişiye rastladı oralarda.
Oturup sohbet ettiler.

Acıkınca, onlardan biri dua etti.
Gökten "bir sofra" geldi önlerine.

AkÅŸama, öbürü dua etti.
Yine bir "Sofra" indi gökten.

Ertesi gün, o iki yabancı;
- Sıra sende, dediler. Dua et, sofra gelsin!

Yunus Emre;
- Mümkün deÄŸil. Benim duamla ne yaprak kıpırdar, ne ysofra gelir, dedi.
- Hayır hayır, dua etmen lazım. Bu, bizim usulümüz, dediler.

O zaman ellerini kaldırıp;
- Yâ Rabbi! Onlar, kimin hatırı için dua ettilerse, o makbul zat hürmetine bize bir sofra gönder! diye yalvardı.

Gökten iki sofra indi.
Onlar, hayretle sordular:

- ArkadaÅŸ! Hani senin duan kabul olmazdı. Sen, kimin hürmetine dua ettin?
- Evvela siz deseniz.

- Biz, "Taptuk dergahında hizmet yapan Yunus Emre hürmetine…" diye dua ettik.
- Ben de; "Yâ Rabbî! ArkadaÅŸlarım kimin hürmetine dua ettilerse, o makbul zatın hürmetine…" diye dua ettim.

Bir tanesi;
- Bir garip insansın. İsmin ne senin arkadaş? diye sordu.

Yunus Emre;
- Şaşkın Yunus! dedi.
Ve ayrıldı onlardan.

Çok piÅŸmandı dergâhı terkettiÄŸine.
Gelip boylu boyunca uzandı dergâhın eÅŸiÄŸine.

Hocası onu farkedince;
- Senin yerin kalbimizdir, ne ararsın burada? buyurdu.

Ve elinden tutup kaldırdı.
Ä°ÅŸte hazret-i Yunus, YunusluÄŸunu o gün aldı. Yüzyıllar geçse de unutulmadı.