Fatih Sultan Mehmed Han, hocası Akşemseddin hazretlerini rahime-hullahü teâlâ ziyarete gitti bir gün.

Ve arzetti ki:
- Elhamdülillah hocam, himmet ve yardımınızla İstanbulu fethettik.
- Allahın yardımıyla.

- Evet hocam. Şimdi sizden bir ricam var.
- Buyurun sultanım.
- Beni de talebeliğe kabul etseniz, diyorum.

Akşemseddin hazretleri, başını olumsuzca iki yana salladı:
- Olmaz sultanım.

Padişah hiç böyle bir cevap beklemiyordu.
- Olmaz mı, neden?

- Çünkü siz bu "manevi lezzeti" tatmış olsanız, devlet işlerini aksatırsınız. "İslâma hizmet" işi yapılmaz olur bu ülkede. Halkın huzur içinde yaşaması için, sizin devletin başında kalmanız lazım, buyurdu.

Ve ekledi:
- Şunu da arz edeyim ki, "dervişlik" ile "sultanlık" bir arada yürümez.

Genç padişah boynunu büküp;
- Pekâlâ hocam, dedi. Siz bilirsiniz.

NİÇİN GÜLERSİNİZ?

Akşemseddin hazretleri, gençlik senelerinde seyahat ederken yolu "Göynük"e düştü bir defa.
O beldede, "Göl özü" diye bir yer vardı.

Çimenlik, su kenarı, Cennet gibiydi.
Gönlü, bu şirin yere meyletti.

Otuz sene sonra Göynüke geldi yine.
Maksadı, o şirin yerde temelli yerleşmekti.

Aynı gün, zengin biri geldi yanına.
Ve beğendiği bu yeri, hediye etti Ona.
O zaman tebessüm etti büyük zat.

Adam sordu:
- Niçin gülersiniz efendim?

Buyurdu ki:
- Otuz yıl önce gönlüm bu yere meyletmişti. Tâ o zaman, bu şirin yerde yerleşsem derdim.
- Evet hocam.
- Şimdi gerçekleşti, ona gülerim.