Fatih Sultan Mehmed Han, Ä°stanbulu fetihten sonra, bir gün hocası AkÅŸemseddin hazretlerine rahime-hullahü teâlâ;
- BirÅŸeyi çok merak ediyorum, dedi.

- Nedir o sultanım?
- Sahabe-i kiramın büyüklerinden, mihmandar-ı Resul, Eba Eyyüb Ensari hazretlerinin "radıyallahü anh" kabr-i ÅŸerifi, Ä°stanbul surlarına yakınmış.

- Evet öyledir.
- Zat-ı alinizden bu yerin tesbitini istiyorum hocam.

Hocası cevaben;
- Ben, ÅŸu karşıki tepenin eteÄŸinde, devamlı bir nur görürüm. Kabr-i ÅŸerif o mevkide olmalı, buyurdu.

Ve kalkıp o bölgeye gittiler.
Orada bir Çınar aÄŸacı vardı.
Büyük Veli, çınardan iki dal kopardı.

Onları, eliyle az aralıkla dikti ve;
- O mübarek kabir, bu iki dal arasında olabilir, buyurdu.

Padişah, bu tesbite inanmıştı.
Ama içi rahat etsin istiyordu.

Emretti silahtar ağasına:
- Gidiniz! O dalların yerini, bu gece değiştiriniz!

SilahtaraÄŸa, emri yerine getirdi.
Ertesi gün, üçü geldiler aynı yere.

Lakin büyük Velî dalları görünce;
- Dalların yeri değişmiş, buyurdu.

Ve asıl yeri göstererek;
- O kabrin yeri, işte burasıdır, buyurdu.

Genç Fatih sevinip;
- Hocam, bir alamet daha istiyorum, dedi.

Büyük Velî;
- Bu yeri iki arşın kazın. Mübarek mezar taşını görürsünüz, buyurdu.

O yeri kazdılar hemen.
Mezar taşı göründü gerçekten. Hatta üzerinde; "Bu yer, Halid bin Zeydin kabridir" yazıyordu.

Genç PadiÅŸah;
- Ä°stanbulun fethine sevinmiÅŸtim. Ama ÅŸimdi daha çok sevinçliyim, dedi.
- Neden sultanım? dediler.

- Çünkü benim zamanımda böyle keÅŸif sahibi "bir Velî" bulunuyor, dedi.
Ve ÅŸükrü için, kabr-i ÅŸerif üstüne "bir türbe" bina etti.