Hacı Bayram-ı Velî hazretleri rahime-hullahü teâlâ, vefatı yaklaşınca, yakınlarını çağırıp;
- Cenazemi Akşemseddin yıkasın. Namazımı da o kıldırsın! diye vasiyette bulundu.

Biraz sonra vefat etti.
Ä°yi de AkÅŸemseddin hazretleri neredeydi?
Kimse bilmiyordu yerini.

Herkes bir ÅŸey söylüyor, her kafadan bir ses çıkıyordu ki, o esnada;
- AkÅŸemseddin geliyooor! diye bir ses duyuldu.

Koşup karşıladılar kendisini.
Ve bildirdiler hocasının vasiyetini.

AkÅŸemseddin hazretleri;
- BaÅŸüstüne! dedi.
Ve başladı hizmete.

Gaslini yaptı.
Namazını kıldırdı.
Defnetti mübarek kabrine.

Ve sordu, ne kadar borcu olduÄŸunu.
- Doksan bin altın, dediler.
Bunu da insanlara hizmet için almıştı.

Otuz bin altın'ı kendi üzerini aldı.
Kalanını yakınları üstlendiler.

AkÅŸemseddin Efendi, bu otuzbin altının, yirmidokuzbinini peÅŸin ödedi.
Bin altın kaldı.
Ama alacaklı hemen istiyordu.

Rica etti ondan:
- Bir iki gün müsade etsen.
- Hayır, hemen istiyorum.

AkÅŸemseddin hazretleri üzüldü.
Küçük bir bahçesi vardı evinin önünde.

O bahçeyi gösterip;
- Åžu bahçeye gir de topla! buyurdu.

Adam kızdı:
- Benimle alay mı ediyorsun?
- Hayır kardeşim. Gir de topla.

- Nereden?
- Yaprakların üzerinden.

Adam girer girmez hayrette kaldı.
Zira aÄŸaçların her yaprağı üzerinde "bir altın" duruyordu.

Başladı toplamaya.
O aldıkça, yerine baÅŸka "altın" geliyordu.

Çok mahcup oldu.
Birkaç altın almıştı ki, vazgeçti hemen.
ÅžaÅŸkın halde çıktı bahçeden.

- Özür dilerim, dedi. Kalsın kalanı.