Hacı Bayram-ı Velî hazretleri rahime-hullahü teâlâ, vefatı yaklaşınca, yakınlarını çağırıp;
- Cenazemi Akşemseddin yıkasın. Namazımı da o kıldırsın! diye vasiyette bulundu.

Biraz sonra vefat etti.
İyi de Akşemseddin hazretleri neredeydi?
Kimse bilmiyordu yerini.

Herkes bir şey söylüyor, her kafadan bir ses çıkıyordu ki, o esnada;
- Akşemseddin geliyooor! diye bir ses duyuldu.

Koşup karşıladılar kendisini.
Ve bildirdiler hocasının vasiyetini.

Akşemseddin hazretleri;
- Başüstüne! dedi.
Ve başladı hizmete.

Gaslini yaptı.
Namazını kıldırdı.
Defnetti mübarek kabrine.

Ve sordu, ne kadar borcu olduğunu.
- Doksan bin altın, dediler.
Bunu da insanlara hizmet için almıştı.

Otuz bin altın'ı kendi üzerini aldı.
Kalanını yakınları üstlendiler.

Akşemseddin Efendi, bu otuzbin altının, yirmidokuzbinini peşin ödedi.
Bin altın kaldı.
Ama alacaklı hemen istiyordu.

Rica etti ondan:
- Bir iki gün müsade etsen.
- Hayır, hemen istiyorum.

Akşemseddin hazretleri üzüldü.
Küçük bir bahçesi vardı evinin önünde.

O bahçeyi gösterip;
- Şu bahçeye gir de topla! buyurdu.

Adam kızdı:
- Benimle alay mı ediyorsun?
- Hayır kardeşim. Gir de topla.

- Nereden?
- Yaprakların üzerinden.

Adam girer girmez hayrette kaldı.
Zira ağaçların her yaprağı üzerinde "bir altın" duruyordu.

Başladı toplamaya.
O aldıkça, yerine başka "altın" geliyordu.

Çok mahcup oldu.
Birkaç altın almıştı ki, vazgeçti hemen.
Şaşkın halde çıktı bahçeden.

- Özür dilerim, dedi. Kalsın kalanı.