Füdale bin Amr adında biri vardı ki, iman etmeden önce kin besliyordu Efendimize "aleyhissalatü vesselâm".

Tek gayesi Onu öldürmekti.
Kılıcını eteğinin altına gizleyip dolaşıyordu peşinde.
Tenha yerleri kolluyordu hep.

Bir gün, erken saatte Efendimiz aleyhisselam Kâbe-i şerifi tavaf yapıyordu ki, Füdale görüp; "Tam fırsat!" dedi içinden.

Arkasından sessizce yaklaştı.
Birkaç adım kalmıştı ki, Efendimiz birden geri dönüp sordular:

- Sen Füdale misin?
- Evet.
- Doğru söyle, ne yapmak istiyordun şimdi?

Füdale ne diyeceğini şaşırdı.
Umursamaz bir tavırla;
- Hiiç! dedi.

Güya gizliyordu niyetini.

Alemlerin Efendisi tatlı tatlı gülümseyip;
- Vazgeç bu işten. Muvaffak olamazsın! buyurdular.
Sonra da hidayeti için dua ettiler.

O anda Füdalenin kalbi değişti.
İmanla şereflendi.
Hazret-i Füdale oldu.
"radıyallahü teâlâ anh".

Senin Rabbin kim?

Bir gün de Fahr-i kâinat Efendimiz, üç beş Eshabıyla otururken bir köylü çıkageldi.
Elindeki kertenkele'yi Resulullah Efendimize gösterip;
- Şu hayvan seni tasdik ederse, ben de tasdik ederim, dedi.

Efendimiz sordular hayvancağıza:
- Senin Rabbin kim? Kime kulluk edersin?

Fasih bir lisanla cevap geldi:
- Rabbim Allahtır. Ancak Ona kulluk ederim.

- Peki ben kimim?
- Sen, Allahın kulu ve Resulüsün. Mahluklar içinde senden şereflisi yoktur.

Köylü şaşkınlıklar içindeydi.
Gayr-i ihtiyari diz çöktü.
Ve haykırdı "kelime-i şehadet"i.