Sevgili Peygamberimiz aleyhissalatü vesselâm, çok mütevazıydı.

Şöyle ki;
Hizmetçisiyle oturup yer,
Pazardan öteberi alıp, torba içinde evine kendi taşır, kimseye taşıttırmazdı.

Hayvanına kendi ot verir,
devesini bağlar,
koyununu sağar,
evini süpürürdü.

Onun nazarında efendinin köleye, beyazın da siyaha bir üstünlüğü yoktu.
Kim davet etse, kabul edip gider, önüne konan şey az da olsa, basit ve aşağı görmezdi.

Allahın Sevgilisi güler yüzlü idi.
Ama söylerken gülmezdi.

Üzüntülü görünürdü.
Ama çatık kaşlı değildi.

Heybetliydi.
Ama kaba değildi.

Cömertti.
Ama israf etmezdi.
Mübarek başı önüne az eğikti.

Enes bir Malik "radıyallahü teâlâ anh anlatıyor:
Resulullaha on sene hizmet ettim.
Bana bir defa "Üf" demedi. "Bunu niçin yapmadın?" buyurmadı.

Bir gün, beni bir yere gönderdi.
- Vallahi gitmem! dedim.

Ama gidecektim.
Nitekim hemen çıktım.

Çocuklar sokakta oyuyordu.
Bir ara arkama baktım.

Resulullah tebessüm ederek;
- Ya Enes! Dediğim yere gittin mi? diye seslendiler.
- Evet yâ Resulallah! Canım sana feda olsun, dedim.

O, HERKESE RAHMETTİR

Bir gün de kâfirlerin helak olması için dua etmesini istediler.
- Ben, lanet emek için gelmedim. Rahmet olarak gönderildim, buyurdu.

Velhasıl yer ve gökler,
Arş ve Kürsi,
Kâinatın cümlesi,
hep Onun şerefine yaratılmıştır.
"sallallahü teâlâ aleyhi ve sellem".