Sevgili Peygamberimiz aleyhissalatü vesselâm, çok mütevazıydı.

Åžöyle ki;
Hizmetçisiyle oturup yer,
Pazardan öteberi alıp, torba içinde evine kendi taşır, kimseye taşıttırmazdı.

Hayvanına kendi ot verir,
devesini baÄŸlar,
koyununu saÄŸar,
evini süpürürdü.

Onun nazarında efendinin köleye, beyazın da siyaha bir üstünlüÄŸü yoktu.
Kim davet etse, kabul edip gider, önüne konan ÅŸey az da olsa, basit ve aÅŸağı görmezdi.

Allahın Sevgilisi güler yüzlü idi.
Ama söylerken gülmezdi.

Üzüntülü görünürdü.
Ama çatık kaÅŸlı deÄŸildi.

Heybetliydi.
Ama kaba deÄŸildi.

Cömertti.
Ama israf etmezdi.
Mübarek başı önüne az eÄŸikti.

Enes bir Malik "radıyallahü teâlâ anh anlatıyor:
Resulullaha on sene hizmet ettim.
Bana bir defa "Üf" demedi. "Bunu niçin yapmadın?" buyurmadı.

Bir gün, beni bir yere gönderdi.
- Vallahi gitmem! dedim.

Ama gidecektim.
Nitekim hemen çıktım.

Çocuklar sokakta oyuyordu.
Bir ara arkama baktım.

Resulullah tebessüm ederek;
- Ya Enes! DediÄŸim yere gittin mi? diye seslendiler.
- Evet yâ Resulallah! Canım sana feda olsun, dedim.

O, HERKESE RAHMETTÄ°R

Bir gün de kâfirlerin helak olması için dua etmesini istediler.
- Ben, lanet emek için gelmedim. Rahmet olarak gönderildim, buyurdu.

Velhasıl yer ve gökler,
ArÅŸ ve Kürsi,
Kâinatın cümlesi,
hep Onun şerefine yaratılmıştır.
"sallallahü teâlâ aleyhi ve sellem".