Ä°slâmın ilk günlerinde iman edenler pek az olup, müÅŸrikler Efendimizi "aleyhissalatü vesselâm" öldürmek için fırsat kolluyorlardı.

Bir gün, Efendimiz tenha bir yerde, bir aÄŸaç altında yatmışlardı.
MüÅŸriklerden biri Onu gördü.
Güçlü kuvvetli bir pehlivandı üstelik.

- Tamam, bu fırsat kaçmaz, dedi.
Kılıcını kavrayıp sessizce yaklaştı.

Ayak ucuna gelince, kılıcını kaldırıp haykırdı:
- Seni benim elimden kim kurtarır?

Efendimiz sakin ve soğukkanlıydı.
- Beni Rabbim kurtarır! buyurdu.

Adam kılıcını tam savuracaktı ki, göÄŸsüne yediÄŸi bir darbeyle yere yıkıldı.
Elindeki kılıcı öteye fırladı.
Vuran, Cebrail aleyhisselâmdı.

Efendimiz kalktılar ve o kılıcı yerden alıp, müÅŸrikin boÄŸazına dayadılar:
- Seni benden kim kurtarır?

MüÅŸrik, yalvaran gözlerle bakıp;
- Sen kurtarırsın. Ben ettim, sen etme! dedi.

Kâinatın sultanı kılıcı indirip;
- Kalk! Serbestsin, buyurdular.

MüÅŸrik bu merhametten çok duygulandı.
Peygamber olduğuna inandı.
Kelime-i ÅŸehadeti söyleyip imanla ÅŸereflendi.

BANA Ä°LK GELECEK OLAN

Efendimiz aleyhisselam;
- Ehl-i beytimden bana önce Fatıma gelir, buyurdular.
Hakikaten altı ay sonra hazret-i Fatıma "radıyallahü teâlâ anha" vefat edip kavuÅŸtu babasına.

Bir gün de;
- Benden sonra hilafet otuz yıldır, buyurdular.
Buyurdukları gibi gerçekleÅŸti.

Veysel Karani hazretlerini görmedikleri halde, bulunduÄŸu yeri ve ÅŸemailini eshaba bildirdiler.

Sonra hırkalarını çıkarıp;
- Bunu ona veriniz! buyurdular.
Giden sahabiler, Onu o yerde ve belirtilen şekilde bulmuş ve hırkayı vermişlerdir.