Bir gün, Amir ve Erbed adında iki müÅŸrik, Medineye geldiler gizlice.
Gayeleri, Efendimizi aleyhisselam öldürmekti.

Planı yaptılar.

Amir, Resulullahın önüne gelip iman ettiÄŸini söyleyecek ve bazı sualler sorarak oyalayacaktı.
Öbürü arkadan gelip kılıç vuracaktı.

Yapabilirse tabii.
Nihayet Efendimizi dışarda gördüler.

Amir, sahte bir edeble yaklaşıp;
- Ben yeni iman ettim, dedi.
Sonra birşeyler sormaya başladı.

Erbed, kılıç vurmak için arkadan yaklaÅŸtı.
Ama bir türlü vurmuyordu.

Amir, göz kaÅŸ iÅŸaretleri yapıyor;
"Haydi, ne duruyorsun, vursana!" demek istiyordu.

Ama o, bir türlü vurmuyordu.
Sonra ayrılıp ötede birleÅŸtiler.

Amir çıkıştı arkadaşına:
- Ne konuşmuştuk. Niye vurmadın?

Erbed;
- Sorma, vuramadım, dedi.

- Niçin vuramadın?
- Çünkü ne zaman vurmaya niyetlendiysem, Onun yerinde seni görüyordum. Vursaydım seni öldürecektim.

BUYURDUKLARI GÄ°BÄ° OLDU

Efendimiz aleyhisselam, hazret-i Aliye;
- Sen, namaz kıldırırken şehid olacaksın!

Hazret-i Osmana da;
- Seni Kur'ân-ı kerim okurken ÅŸehid edecekler, buyurdular.
Bu sözleri aynen geldi yerine.

Bir gün de Eshab-ı kiramdan dört kiÅŸiye bakarak;
- Sizin en sona kalanınız, yanarak vefat eder, buyurdular.

Aradan yıllar geçti.
Üçü çeÅŸitli ÅŸekillerde vefat ettiler.

Sonuncusu Semüre bin Cündeb idi.
SoÄŸuk bir kış günü iyice sokuldu ateÅŸe.
Daha çok ısınmak istiyordu.

Farkına varmadan tutuştu elbisesi.
Ve yanarak şehid oldu oracıkta.
"radıyallahü teâlâ anhüm".