Eshabtan Sefine hazretleri radıyallahü anh, Efendimizin aleyhissalatü vesselam hazır bulundukları bir sefere katılmıştı.

Ancak bir molada ayrıldı ordudan.
Ve esir düÅŸtü Rumlara.

Sonra fırsatını bulup kaçtı.
Ve Ä°slâm askerlerini aramaya baÅŸladı.

O sırada bir "arslan" çıktı karşısına.
Çok iri ve korkunçtu.
KükrediÄŸinde yer sarsılırdı sanki.

Sefine hazretleri Allaha sığınıp;
- Ey hayvan! Ben, Muhammed aleyhisselâmın Eshabındanım. Ordumuzu kaybettim, onu arıyorum! dedi.

Resulullahın mübarek ismini duyan o korkunç arslan, bir anda "kuzu"ya döndü.
Mahcubiyeti belli oluyordu.

Dostça yaklaÅŸtı.
Ve yüz sürdü ayaklarına.
Belli ki, özür diliyordu.

Sonra kalktı.
Birlikte orduyu aradılar.

Ne zaman ki Ä°slâm mücahidleri göründü,
o zaman ayrıldı yanından.

Hem de geri geri.
Ve edeble.

KABINDAN BOÅžALTMASAYDIN

Bir gün de fakirin biri, Efendimizden buÄŸday istedi.
Ekmek yapacaktı garip.

Resulullah "aleyhissalatü vesselâm" bir ölçek buÄŸday verip gönderdiler.
Adamcağız o buÄŸdayın yarısını öÄŸütüp ekmek yaptı.

Bir müddet sonra kalan kısmıyla ekmek yapacaktı ki, buÄŸdayın azalmamış olduÄŸunu gördü.
Kap, "dolu" olarak duruyordu.
Tekrar yarısıyla ekmek yaptı.

Üçüncü defa lazım olduÄŸunda,
kabın "dolu" olduÄŸunu gördü yine.
Halbuki çoktan bitmiÅŸ olmalıydı.

Velhasıl o buğdayı başka kaba boşaltıp, Efendimize geldi ve arzetti durumu.

Efendimiz aleyhisselam;
- Eğer kabından boşaltmasaydın, o buğdayı senelerce yiyecektiniz de yine bitmeyecekti, buyurdular.