Osman bin Affan hazretlerinin radıyallahü teâlâ anh ÅŸehid edildiÄŸi gün bir mucize gerçekleÅŸti.

Åžöyle ki;
Ä°syancılardan gözü dönmüÅŸ iki kiÅŸi, hızlarını alamayıp, delice Halifenin evine girdiler.
Ve intikam hırsıyla sağa sola saldırdılar.

Kendisini şehid ettikleri yetmiyormuş gibi, eşyasına zarar vereceklerdi bu defa da.
Ve bir "Asa" gördüler köÅŸede.

Bu Asa, Efendimiz aleyhisselamın hediyesiydi hazret-i Osmana.

Ä°ÅŸte bu mübarek Asayı, o bedbahtlardan biri alıp tam kırmaya yeltenmiÅŸti ki, öbürü Asa'yı tanıyıp;
- Dur! Sakın kırma! dedi.

Öbürü hiddetle sordu:
- Neden kırmayacakmışım?
- Çünkü o, Resulullahın asasıdır. Kırma sakın!

Ancak adamın gözü dönmüÅŸ, aklı örtülmüÅŸ olduÄŸundan, hiç kimseyi dinleyecek halde deÄŸildi.
Ve yaptı yapacağını.
Dizine karşı verip, kırdı mübarek Asa'yı.

Kırdı ama, şişmeye başladı o dizi.
Kısa zamanda "deve boynu" gibi oldu.

Ağrı ve sancıdan yerleri tırmalıyordu.
Çok acı ve ızdırap çektikten sonra ölüp gitti bu dertten.

AÄžAÇ Ä°KÄ°YE AYRILDI

Taif seferinden dönülürken vakit gece oldu.
Ä°slâm askeri karanlıkta yol alıyordu.
Çok yorgun ve uykusuzdular.

Orduda Efendimiz de vardı.
Ve O da aynı durumdaydı.
Öyle ki, uykusuzluktan mübarek gözlerini zor açıyordu.

Ä°ÅŸte böyle yorgun ve uykusuz vaziyette giderken, önlerine "bir aÄŸaç" çıktı.
Resulullah "aleyhissalatü vesselâm" tam aÄŸaca çarpacaktı ki, koca aÄŸaç yukardan aÅŸağıya yarılıp ikiye ayrıldı.

Efendimiz arasından geçip gittiler.
AÄŸaç, o haliyle uzun seneler kaldı

Hâlâ da o vaziyettedir.
Ve ziyaret ediliyor bilenlerce.