Eshab-ı kiramdan Ukayl bin Ebi Talip hazretleri radıyallahü teâlâ anh, Efendimizle birlikte sefere çıktı bir gün.

Hava aşırı sıcaktı.
Ve çok bunaltıcıydı.
Bir dağın eteğine geldiklerinde, susuzluk had safhaya vardı artık.

Hazret-i Ukayl;
- Çok susadık yâ Resulallah, diye arzetti.

Efendimiz aleyhisselam;
- Git ÅŸu daÄŸa söyle, sana su versin! buyurdular.
Hazret-i Ukayl, tereddüt etmedi.

Ve daÄŸa doÄŸru dönüp;
- Ey daÄŸ, Resulullah Efendimiz bana su vermeni emrediyor! diye seslendi.

DaÄŸdan cevap geldi:
- Resulullahın emri başım gözüm üstüne. Ancak Ona arz et ki, malesef hiç suyum kalmadı.

Hazret-i Ukayl şaşırdı:
- Suyun kalmadı mı, neden?

- Hani bir âyet-i kerime nazil olmuÅŸtu ya, orada; "Ey insanlar, o ateÅŸten korkun ki, onu tutuÅŸturanlar müÅŸriklerle taÅŸlardır" buyuruluyordu.
- Evet.

- Ä°ÅŸte orada bahsi geçen o taÅŸlar, benim taÅŸlarım olursa, diye aÄŸlamaktan hiç suyum kalmadı.

SAÇLARINI OKÅžADILAR

Yine Sevgili Peygamberimiz "aleyhissalatü vesselâm", çocuk sahabilerden hazret-i Umeyr'in "radıyallahü teala anh" saçlarını okÅŸadılar bir gün.

Yaşı seksenlere ulaÅŸtığı halde saçları hâlâ siyahtı mübarek zatın.
Bir tek bile ak düÅŸmedi o saçlara.

YÜZÜNÜ OKÅžAMIÅžTI

Son olarak Efendimiz aleyhisselam çocuk sahabilerden hazret-i Katade'nin de "radıyallahü anh" yüzünü sevgiyle okÅŸamışlardı bir gün.

O anda yüzüne bir parlaklık geldi.
Öyle ki, akranı arasında hemen farkedilirdi.

O parlaklık, ölünceye kadar da hiç gitmedi Ondan.