Hazret-i Mevlana, rahime-hullahü teâlâ ezana çok hürmet eder.
Ne zaman ezanı iÅŸitse, hemen diz çöküp, huÅŸu ile dinlerdi.

Talebesine;
- Siz de böyle yapın! diye emrederdi.

Bir gün ÅŸunu anlattı onlara:
Belh ÅŸehrinde bir kimseyi tanırım ki, "Ezan"ı iÅŸitse, hemen iÅŸini bırakır, diz üstü çöküp, hürmetle dinlerdi.

Bir gün vefat etti bu zat.
Tabut, eller üstünde giderken, "Ezan sesi" geldi minareden.

Fakat o da ne?
Daha ilk "Tekbir"de tabut ağırlaştı birden.
Ve durdu.
Bir milim gitmedi.

İnsanlar şaşırıp;
- Ne oluyor böyle? dediler.
Ezan bitince yine hareket etti.

Mevtayı kabre indirdiler.
Münker-Nekir gelip sordular:
- Rabbin kim, dinin nedir?

O anda Hak teâlâdan;
- Ey melekler! Bu kul benim ismimi aziz tuttu. Siz de onu aziz tutun! diye hitab-ı İlahi geldi.

Melekler bu hitabı işittiler.
Geri dönüp gittiler.

DÜNYA SEVGÄ°SÄ°

Selçuklu padiÅŸahı Sultan Rükneddin, bir adamıyla hazret-i Mevlana'ya bir kese "Altın" hediye gönderdi.

Büyük Veli, onu getirene;
- Onları ÅŸu çamurun içine at! buyurdu.

Adamcağız;
- BaÅŸüstüne efendim, dedi.
Ve saçtı altınları o çamura.

Bunu duyan, koÅŸtu oraya.
Bir "altın" bulmak için battılar çamurlara.

Hazret-i Mevlana, talebelerine onları gösterip;
- Ä°ÅŸte dünya sevgisi de böyledir, buyurdu. GirdiÄŸi kalbi böyle berbat eder.

Gençler sordu:
- Dünyaya çalışmayalım mı efendim?

- Hayır, öyle deÄŸil. Bilakis müslüman çalışkan olur. Dünyaya çalışın. Ama sevgisi olmasın kalbinizde.