Hazret-i Mevlana'nın rahime-hullahü teâlâ bir talebesi vardır ki, mesleÄŸi at alıp, at satmaktır.

Hazret-i Mevlana bir gün ona;
- Bana bir at getir! buyurur.

O talebe;
- BaÅŸüstüne efendim, der.
Kuvvetli bir at seçer.

Lakin eÄŸerlemekte zorluk çeker.
Zira at huysuzdur, çok zahmet verir.

Birazdan hazret-i Mevlana oraya gelir.
O hırçın at, bir anda sakinleÅŸir.

Büyük Velî, bir sıçrayışta ata biner.
Süratle bir yöne gider.
AkÅŸam, tozlar içinde geri döner.

Ertesi gün, yine bir at ister.
Genç seÄŸirtir, kuvvetli bir at getirir.

Büyük Velî ona biner,
hızla aynı yöne gider.
AkÅŸam, tozlar içinde geri döner.

Üçüncü gün de;
- Bana bir at getir! buyurur.

Cins bir at getirip arzeder.
Hazret-i Mevlana ona biner,
süratle aynı istikamete gider.

AkÅŸam döndüÄŸünde sevinçlidir artık.
- Elhamdülillah, buyurur, Savaşı kazandık.

Hiçbir ÅŸey anlamazlar.
- Niçin? diye de soramazlar.

Üç gün geçer aradan.
Konyaya bir kafile gelir Şam tarafından.

MoÄŸollarla yaptıkları savaşı ÅŸöyle anlatırlar:
Kâfirler kalabalık,
biz zayıftık.
Nerdeyse mağlub olacaktık.

Ne yapacağız? derken,
hazret-i Mevlana yetiÅŸti imdada.
Üç gün geldi ard arda.

"Allah Allah!" diyerek hücum ediyor, düÅŸman askerini kırıp geçiriyordu.
Onu görüp moral bulduk, güçlendik.
Toparlanıp hücuma geçtik.

DüÅŸman komutanına bir kılıç çaldı Mevlana.
O yerde can çekiÅŸirken, askerleri kaçıştı dört bir yana.

Halbuki sayıca biz azdık.
Ama elhamdülillah! Hazret-i Mevlana geldi,
savaşı biz kazandık.