Hazret-i Mevlana'nın rahmetullahi aleyh talebesinden biri, bir sene Hacca gider.

Hanımı da mübarek bir hatundur.
Hazret-i Mevlanayı çok sever.
Medresede okuyan talebeye, ara ara yemek yapıp gönderir.

Beyi Hacda iken, bir gün yine "helva" basar bir tepsiye.
Arefe gecesi, gönderir medreseye.

Hazret-i Mevlana, tepsiyi alır.
Bütün talebeye dağıtır.

Yüzlerce talebesi vardır.
Doya doya yer hepsi de.
Ama helva azalmaz tepside.

Sonra hazret-i Mevlana, elinde tepsiyle dışarı çıkar.
Onu Beytullaha doÄŸru uzatıp, içeri girer.

Talebelerine;
- Tepsiyi sahibine gönderdim, buyurur.

Ertesi gün, hanım medreseye gider.
Helva tepsisini ister.

Ancak talebeler tepsiyi ararlar.
Bulamayıp, merakta kalırlar.

Nihayet Hac mevsimi biter.
Hacılar döner birer birer.
Hanımın beyi de avdet eder.

Kadıncağız adamın eÅŸyalarını çıkarırken, tepsiyi görür.
Hayretler içinde;
- Efendi! Ben bu tepsiye helva basıp medreseye göndermiÅŸtim. Burada ne arıyor? der.

Beyi de şaşırmıştır.

Der ki:
- Biz arefe gecesi, arkadaÅŸlarla çadırda oturmuÅŸ, Haccın erkânından okuyorduk.

Hanımı merakla dinler:
- Evet!?!

- O sırada birisi, helva dolu "bir tepsi" uzattı çadırdan içeriye.
Ama kim uzattı, görmedik.

- Evet?
- Çok açtık, oturup yedik.

- Hiç merak etmediniz mi?
- Etmedik. "KomÅŸu çadırdan biri uzattı" diye düÅŸündük. Öyle zannettik.

- Peki araştırmadınız mı?
- Hayır.

O bunu anlatınca, hakikat ortaya çıkar.
Hazret-i Mevlana'ya sevgileri kat kat artar.