Muinüddin-i Çeşti rahime-hullahü teâlâ hazretleri, seyyid, yani evlad-ı Resul'dür.
Henüz çocuk iken babası vefat etti.
Mirastan bir "üzüm bağı" düştü kendisine.

Muinüddin bir gün bu bağda otururken, bir "Hak âşığı" teşrif etti yanına.
O zata hürmeten fırlayıp kalktı.
Elini öpüp, bir gölgeye oturttu.
En güzel üzümlerden ikram etti.

Ancak O, rağbet etmedi üzümlere.
İç cebinden bir lokma "kuru ekmek" çıkarıp yemeğe başladı.
Muinüddin'in ağzına da koydu bir lokma.

O anda ne olduysa oldu.
Muinüddin'in kalbi nurla doldu.

Kalbinden dünya sevgisi çıktı.
Yerine, "muhabbet-i ilahi" girdi hemen.

Bütün malını fakirlere dağıtıp, Kur'ân-ı kerimin tamamını ezberledi.
Artık o, "bir mürşit" arıyordu ki, "Osman-ı Haruni" rahime-hullahü teâlâ hazretlerini görüp, Ona tâbi oldu.

Yirmi yıl hizmet etti kendisine.
O da, onu yetiştirdi.
Ve mutlak icazetini verdi eline.

O esnada önlerinde "bir kerpiç" duruyordu.
Hocasının emriyle onu eline alır almaz, kerpiç bir anda "Altın" oldu.

Hocası bunu görüp;
- Yâ Muinüddin! Senin işin tamamdır. Bu din senden hizmet bekliyor, buyurdu.
O günden sonra kime şefkatle baksaydı, manevi ihsanlara kavuştururdu o kimseyi.

BAŞARILI İNSAN KİMDİR?

Bu zat bir gün, talebelerine:
- Başarı nedir? diye sordu.

Gençler boyunlarını büktüler.
- Asıl başarı, öldükten sonra, yani ahirette işe yarayan şeydir, buyurdu.

Ve izah etti:
- Yani bir şey, ahirette işe yaramayacaksa, ona başarı denmez. Başarılı insan, kendisini ateşten koruyandır. Kendisini "Cehennem ateşi"nden koruyamayan insan, ne yaparsa yapsın muvaffak olmuş sayılmaz.