Muinüddin-i ÇeÅŸti rahime-hullahü teâlâ hazretleri, seyyid, yani evlad-ı Resul'dür.
Henüz çocuk iken babası vefat etti.
Mirastan bir "üzüm bağı" düÅŸtü kendisine.

Muinüddin bir gün bu baÄŸda otururken, bir "Hak âşığı" teÅŸrif etti yanına.
O zata hürmeten fırlayıp kalktı.
Elini öpüp, bir gölgeye oturttu.
En güzel üzümlerden ikram etti.

Ancak O, raÄŸbet etmedi üzümlere.
Ä°ç cebinden bir lokma "kuru ekmek" çıkarıp yemeÄŸe baÅŸladı.
Muinüddin'in aÄŸzına da koydu bir lokma.

O anda ne olduysa oldu.
Muinüddin'in kalbi nurla doldu.

Kalbinden dünya sevgisi çıktı.
Yerine, "muhabbet-i ilahi" girdi hemen.

Bütün malını fakirlere dağıtıp, Kur'ân-ı kerimin tamamını ezberledi.
Artık o, "bir mürÅŸit" arıyordu ki, "Osman-ı Haruni" rahime-hullahü teâlâ hazretlerini görüp, Ona tâbi oldu.

Yirmi yıl hizmet etti kendisine.
O da, onu yetiÅŸtirdi.
Ve mutlak icazetini verdi eline.

O esnada önlerinde "bir kerpiç" duruyordu.
Hocasının emriyle onu eline alır almaz, kerpiç bir anda "Altın" oldu.

Hocası bunu görüp;
- Yâ Muinüddin! Senin iÅŸin tamamdır. Bu din senden hizmet bekliyor, buyurdu.
O günden sonra kime ÅŸefkatle baksaydı, manevi ihsanlara kavuÅŸtururdu o kimseyi.

BAÅžARILI Ä°NSAN KÄ°MDÄ°R?

Bu zat bir gün, talebelerine:
- Başarı nedir? diye sordu.

Gençler boyunlarını büktüler.
- Asıl baÅŸarı, öldükten sonra, yani ahirette iÅŸe yarayan ÅŸeydir, buyurdu.

Ve izah etti:
- Yani bir şey, ahirette işe yaramayacaksa, ona başarı denmez. Başarılı insan, kendisini ateşten koruyandır. Kendisini "Cehennem ateşi"nden koruyamayan insan, ne yaparsa yapsın muvaffak olmuş sayılmaz.