Muinüddin-i Çeşti hazretleri rahime-hullahü teâlâ, Resulullahın aleyhissalâtü vesselâm Ravda'sını ziyarete gittiğinde, kendilerini görmekle şereflendi.

Efendimiz kendisine;
- Yâ Muinüddin! Acele Hindistan'a git. Orada, benim evladımdan Hüseyin adında biri, küffarla savaşırken şehid düştü. Bu diyar neredeyse kâfirlerin eline geçecek. Ama sen oraya varınca, kâfirler mağlub olur ve o diyar İslâmın nuruyla aydınlanır, buyurdu.

Sonra ona bir "Nar" verip;
- Buna bakıp, Hindistan'ın yolunu bulursun, buyurdu.

Muinüddin-i Çeşti hazretleri,
- Başüstüne yâ Resulallah! dedi.

Ve mübarek elinden aldı o narı.
Dikkatle inceledi.

Üzerinde dağlar, ovalar ve nehirler vardı.
Mükemmel bir haritaydı yani.

Resulullahın mübarek ruhuna bir "Fatiha" okudu.
Ve "kırk kişi" ile birlikte düştü yola.
Hindistan yollarına.

Dağlar, tepeler aştılar.
Selâmetle, Ecmir'e ulaştılar.
Yorgun ve açtılar.

Ancak yiyecekleri yoktu.
Bir inek satın aldılar orada.
Onu kesip, etinden yemek yapıyorlardı her gün.

Ancak birşey vardı.
O yerin halkı ineğe tapıyorlardı ve bunu öğrenince çok kızdılar.
Bir meydanda toplanıp, taşlarla, sopalarla bunların üzerine saldırdılar.

Ancak birşeyi bilmiyorlardı.
Karşılarında Muinüddin-i Çeşti hazretleri gibi bir büyük Evliya vardı.
"rahime-hullahü teâlâ".

Büyük Veli, yerden bir avuç "toprak" alıp, saçtı o kâfirlerin üzerine.
O topraktan kime isabet ettiyse, anında "taş" kesilip, olduğu yerde kala kaldı.

Bir santim bile yürüyemiyorlardı.
Aciz kalıp geri döndüler.

Gidip, bu harikulade hali, meşhur “Cin”lerine haber verdiler.
Ve onu, kendilerine başkan seçip, müminlere bir daha saldırıya geçtiler.
Devamı yarın.