Muinüddin-i ÇeÅŸti hazretleri rahime-hullahü teâlâ, Resulullahın aleyhissalâtü vesselâm Ravda'sını ziyarete gittiÄŸinde, kendilerini görmekle ÅŸereflendi.

Efendimiz kendisine;
- Yâ Muinüddin! Acele Hindistan'a git. Orada, benim evladımdan Hüseyin adında biri, küffarla savaşırken ÅŸehid düÅŸtü. Bu diyar neredeyse kâfirlerin eline geçecek. Ama sen oraya varınca, kâfirler maÄŸlub olur ve o diyar Ä°slâmın nuruyla aydınlanır, buyurdu.

Sonra ona bir "Nar" verip;
- Buna bakıp, Hindistan'ın yolunu bulursun, buyurdu.

Muinüddin-i ÇeÅŸti hazretleri,
- BaÅŸüstüne yâ Resulallah! dedi.

Ve mübarek elinden aldı o narı.
Dikkatle inceledi.

Üzerinde daÄŸlar, ovalar ve nehirler vardı.
Mükemmel bir haritaydı yani.

Resulullahın mübarek ruhuna bir "Fatiha" okudu.
Ve "kırk kiÅŸi" ile birlikte düÅŸtü yola.
Hindistan yollarına.

Dağlar, tepeler aştılar.
Selâmetle, Ecmir'e ulaÅŸtılar.
Yorgun ve açtılar.

Ancak yiyecekleri yoktu.
Bir inek satın aldılar orada.
Onu kesip, etinden yemek yapıyorlardı her gün.

Ancak birşey vardı.
O yerin halkı ineÄŸe tapıyorlardı ve bunu öÄŸrenince çok kızdılar.
Bir meydanda toplanıp, taÅŸlarla, sopalarla bunların üzerine saldırdılar.

Ancak birşeyi bilmiyorlardı.
Karşılarında Muinüddin-i ÇeÅŸti hazretleri gibi bir büyük Evliya vardı.
"rahime-hullahü teâlâ".

Büyük Veli, yerden bir avuç "toprak" alıp, saçtı o kâfirlerin üzerine.
O topraktan kime isabet ettiyse, anında "taş" kesilip, olduğu yerde kala kaldı.

Bir santim bile yürüyemiyorlardı.
Aciz kalıp geri döndüler.

Gidip, bu harikulade hali, meÅŸhur “Cin”lerine haber verdiler.
Ve onu, kendilerine baÅŸkan seçip, müminlere bir daha saldırıya geçtiler.
Devamı yarın.