Lakin o Cin, Muinüddin-i ÇeÅŸti hazretlerini rahime-hullahü teâlâ görünce, yaprak gibi titremeye baÅŸladı.

Sonra hürmetle kapandı ayağına.
Huzurunda imanla ÅŸereflendi.

DiÄŸerleri dönüp, hükümdara geldiler.
Gördüklerini ona haber verdiler.

Hükümdar müÅŸrik idi.
Duyduklarına inanamadı.
Hayretler içinde kaldı.

O devirde sihirbazlık iÅŸinde çok meÅŸhur olan, "Ecipal" adında bir kimse vardı.
Hükümdarın ümidi, bu sihirbazdaydı.
O da, kendisine çok güveniyordu.

Hükümdarın huzuruna çıkıp;
- Hükümdarım, bu iÅŸi bana bırak. Onlar, benim sihrimin karşısında tutunamaz, giderler, dedi.

Sonra topladı avenesini.
Kendisi de bir Ceylan postu'na oturup,

büyük gürültülerle,
bağırıp çağırarak geldiler.
Kendisi, uçarak geliyordu.

Muinüddin-i ÇeÅŸti hazretleri, gelenleri görünce, müminlerin etrafına "bir çizgi" çizdi ve;
- Bu çizgiden dışarı çıkmayın! buyurdu.

Sihirbaz ve avanesi geldiler.
Ama çizgiden içeri giremediler.

Çok uÄŸraÅŸtılar.
Muvaffak olamadılar.

Halbuki bu Ecipal sihirbazı,
dünyaca meÅŸhurdu.

Bu hali görünce ÅŸaşırdı.
Hiç böyle ÅŸey görmemiÅŸti.

Hayretinden;
- Hayır, hayır, olamaz! Dünyada benim gibi bir sihirsaz yokken, bir insanın karşısında nasıl maÄŸlub olurum, dedi.

Şaşırmakta haklıydı.
Zira hiçbir ÅŸey yapamıyordu bu "büyük Veli"nin karşısında.

Bütün sihirlerini denedi.
Hiçbiri kâr etmedi.

DaÄŸlardan, milyonlarca "yılanlar"ı, sihir yaparak gönderdi bu müminlerin üzerine.
Yılanlar, sürüler halinde dere tepe aÅŸtılar.
Sular gibi akarak, onlara ulaştılar.

Ama, o çizgiye gelince,
"zınk!" diye durdular.
Bir santim bile ilerleyemediler.
Devamı yarın.