Bu sihir de tutmamıştı.
Bunda da aciz kalınca, bu defa sihirle, üstlerine "ateş" yağdırmayı denedi.

Dört bir yandan "ateşler" gönderdi üzerlerine.
Ama tek bir kıvılcım bile giremedi o çizgi'den içeriye.

Meşhur sihirbaz şaşkındı.
Hiçbirşey anlayamadı.
Mağlup ve me'yus halde geri döndü.

Ve hükümdara gelip;
- İzin ver, tek başıma gideyim, dedi.

Hükümdar çaresizdi.
- Peki git! dedi.

Ecipal, bir "ceylan derisi"nin üstüne oturup, havada uçarak geldi müminlerin üzerine.
Ve Muinüddin-i Çeşti hazretlerini tehdit etmeye başladı havadan.

Çıldırmıştı adeta.
Hiçbir şey anlamıyordu.
Bu haliyle, aynen hırlayan bir köpeğe benziyordu.

Büyük Veli ise gayet sakindi.
Zira Rabbine güveniyordu.

O sihirbaza dönüp;
- Sen, yerde ne yaptın ki, havada ne yapacaksın? diye seslendi.

Bu söz üzerine sihirbaz, postunun üzerinde göğe doğru yükselmeye başladı.
Tâ ki görünmez oldu.

O zaman Muinüddin-i Çeşti hazretleri, pabucunu çıkardı.
Ve havaya fırlatıp;
- Haydi sen de çık, o sihirbazı, başına vura vura aşağı indir! buyurdu.

Pabuç, sür'atle yükseldi.
Ve yetişti o kâfire.
Başına vura vura indirdi onu yere.

Ecipal perişandı.
Sihir yapmaya mecali kalmamıştı artık.

Pişmanlık duygusu kapladı içini.
Üzüldü, mahcup oldu.

Bu duygular içinde geldi.
Ve kapandı bu "büyük Veli"nin ayağına.
Muinüddin-i Çeşti hazretleri onu kaldırıp, bir bardak su ikram etti.

Ecipal alıp içti hemen.
Kalbi "İslâm"a döndü birden.
Hidayet nuruyla aydınlandı.
Devamı yarın.