Bu sihir de tutmamıştı.
Bunda da aciz kalınca, bu defa sihirle, üstlerine "ateÅŸ" yaÄŸdırmayı denedi.

Dört bir yandan "ateÅŸler" gönderdi üzerlerine.
Ama tek bir kıvılcım bile giremedi o çizgi'den içeriye.

Meşhur sihirbaz şaşkındı.
HiçbirÅŸey anlayamadı.
MaÄŸlup ve me'yus halde geri döndü.

Ve hükümdara gelip;
- İzin ver, tek başıma gideyim, dedi.

Hükümdar çaresizdi.
- Peki git! dedi.

Ecipal, bir "ceylan derisi"nin üstüne oturup, havada uçarak geldi müminlerin üzerine.
Ve Muinüddin-i ÇeÅŸti hazretlerini tehdit etmeye baÅŸladı havadan.

Çıldırmıştı adeta.
Hiçbir ÅŸey anlamıyordu.
Bu haliyle, aynen hırlayan bir köpeÄŸe benziyordu.

Büyük Veli ise gayet sakindi.
Zira Rabbine güveniyordu.

O sihirbaza dönüp;
- Sen, yerde ne yaptın ki, havada ne yapacaksın? diye seslendi.

Bu söz üzerine sihirbaz, postunun üzerinde göÄŸe doÄŸru yükselmeye baÅŸladı.
Tâ ki görünmez oldu.

O zaman Muinüddin-i ÇeÅŸti hazretleri, pabucunu çıkardı.
Ve havaya fırlatıp;
- Haydi sen de çık, o sihirbazı, başına vura vura aÅŸağı indir! buyurdu.

Pabuç, sür'atle yükseldi.
Ve yetiÅŸti o kâfire.
Başına vura vura indirdi onu yere.

Ecipal perişandı.
Sihir yapmaya mecali kalmamıştı artık.

PiÅŸmanlık duygusu kapladı içini.
Üzüldü, mahcup oldu.

Bu duygular içinde geldi.
Ve kapandı bu "büyük Veli"nin ayağına.
Muinüddin-i ÇeÅŸti hazretleri onu kaldırıp, bir bardak su ikram etti.

Ecipal alıp içti hemen.
Kalbi "Ä°slâm"a döndü birden.
Hidayet nuruyla aydınlandı.
Devamı yarın.