Muinüddin-i ÇeÅŸti hazretlerinin "rahime-hullahü teâlâ" zamanında, BaÄŸdat'ta yedi kiÅŸi vardı ki, "AteÅŸ"e tapıyorlardı.

Sıkı riyazetler çekiyor,
uzun süre aç kalıyor,
böylece nefislerine eziyet ediyorlardı.

Böyle günlerce açlık, susuzluk çekerek sonunda "Ä°stidrac"a kavuÅŸtular.
Yani harikulade işler yapabiliyorlardı.

Fakat cahil halk, bunların yaptığı işlere "keramet" diyordu.
Ve bunları "Evliya" zannediyordu.

Bu yedi kiÅŸi, Muinüddin-i ÇeÅŸtî hazretlerini iÅŸitip, görüÅŸmek istediler kendisiyle.
BaÄŸdat'tan Hindistan'a geldiler.
Evini sorup öÄŸrendiler.

Fakat Onu görür görmez büyük bir dehÅŸete kapıldılar.
Sonra bir titreme aldı bedenlerini.

O büyük zat, onlara heybetle bakıp;
- Siz Allah'tan utanmaz mısınız ki, O dururken, ateşe tapıyorsunuz! buyurdu.
Şaşırdılar.

Zira gizliyorlardı ateşperest olduklarını.
- Ee şeyy, biz ateşe, ahirette bizi yakmasın diye tapıyoruz, dediler.

Büyük Veli;
- Ey ahmaklar! Ateşe tapanlar, ahirette yanmaktan kurtulamazlar. Allah'a inanmayanlar muhakkak yanacaktır. Siz de yanacaksınız! buyurdu.

Ve ilave etti:
- Ben Allah'a inanıyorum. Bu yüzden ateÅŸ beni dünyada da yakmaz, ahirette de.

Onlar, hemen itiraz edip;
- Hayır, öyle ÅŸey olmaz! dediler.

Muinüddin-i ÇeÅŸti hazretleri, içi "kor ateÅŸ"le dolu mangalı getirip, Allah'a sığınarak o "kızgın közler"i avuçladı.

Onlar, hayret ve dehÅŸetle bakarken, kor ateÅŸ sönüverdi Onun avcunda.
Bunu gözleriyle gördüler.

O anda kalbleri deÄŸiÅŸti.
Ä°slâmın sevgisi doldu gönüllerine.

O esnada gaibten;
- AteÅŸ, halis mümine zarar veremez! diye bir ses iÅŸittiler.

Artık bahaneleri kalmamıştı.
Oracıkta müslüman oldular.
Ve Cehennemden kurtuldular.