Ferideddin Genc-i Şeker hazretlerinin "rahime-hullahü teâlâ" zamanında bir tüccar, şeker yüklü bir kervanı Delhi'ye götürüyordu ki, bu büyük zat onu görüp;
- Çuvallarda ne var? diye sordu.

Tüccar sinsi sinsi gülerek;
- Tuz var, dedi.

Güya alaya almıştı bu Hak dostu'nu.

O büyük zat da;
- Madem tuz var diyorsun, öyleyse çuvalların içindekiler "Tuz" olsun, buyurdu.
Ve yürüyüp gitti.

Bu sözün hikmetini anlamamıştı tüccar.
Tâ ki, Delhi şehrine gidip de çuvalları açıncaya kadar.

Oraya varıp da çuvalları açtığında bir de ne görsün?
"Tuz" ile dolu bütün çuvallar.

Şaşırıp kaldı tabii.
Ve hatırladı yoldaki hadiseyi.
Anlamıştı hatasını.

Oradan döndü geri.
Ve arayıp buldu bu büyük Veli'yi.

Çok çok özür dileyip;
- Efendim! Kusuruma bakmayın. Size karşı edebsizlik ettim. Zira çuvallarda şeker varken, "Tuz var" diyerek size yalan söyledim, dedi.

Mübarek zat sordu:
- Şeker mi vardı çuvallarda?
- Evet efendim, şeker vardı.

- Pekâlâ, madem şeker vardı diyorsun, öyleyse "Şeker" olsunlar, buyurdu.

Adam gelip merakla açtı çuvalları.
Bir de ne görsün?
Bütün tuzlar "Şeker" olmuş bu defa.

PİŞMANLIK DUYARSA

Bu zat, bir sohbetinde;
- Bir Müslüman bir günah işlediğinde, eğer pişmanlık duyarsa, bu pişmanlığı onun için bulunmaz nimettir, buyurdu.

- Neden efendim? dediler.
- Çünkü bu pişmanlığı, "tövbe" demektir. Allah korusun, eğer üzülmek olmaz ve günah işlemek tatlı gelirse, bu, günaha ısrardır ki, çok tehlikelidir.

- Nasıl tehlike efendim?
- Yani imanına zarar verebilir mâzallah.