Zengi Ata "rahime-hullahü teâlâ" zamanında dört arkadaÅŸ, zahiri ilimleri bitirince, bir ateÅŸ düÅŸtü içlerine.
Tasavvufa girmek istiyorlardı.

Aralarında konuÅŸup, bir "mürÅŸid-i kâmil" bulmak için düÅŸtüler yollara.
Bunlardan biri "Seyyid Atâ" idi ki, evlâd-ı Resul'dendi.

Semerkant yakınından geçerken bir ihtiyarı görüp, yaklaÅŸtılar:
- Selâmün aleyküm baba.

- Aleyküm selâm evlatlar. Nereye böyle?
- Biz bir mürÅŸid arıyoruz.

- Nasıl bir mürÅŸit?
- Bizi tasavvufta yetiştirecek ve Allah'a yaklaştıracak bir Evliya zat.

MeÄŸer o ihtiyar, "Zengi Atâ" namında, bir Evliya zatmış.

O gençlere sevgiyle bakıp;
- Aradığınız benim, buyurdu. Gitmeyin başka yere.
- Peki efendim, deyip orada kaldılar.

Onlardan üçü inandı bu zata.
Seyyid Atâ ise pek itibar etmedi.

Kendi kendine; "Ben seyyidim, ilmim de var. Bu siyahi kiÅŸi mi beni irÅŸad edecek?" diyordu.
Öbürleri, her gün ilerliyor, Seyyid atâ'da ise hiçbir ilerleme olmuyordu.

Artık o da inanmaya başlamıştı.
Ama feyz gelmiyordu kalbine.

Sonunda bu zatın validesi Anber Ana'ya gidip;
- Anacağım, aylardır buradayım. Ama hiç ilerleyemedim, diye dert yandı.

Anber Ana farkındaydı işin.
- Bu gece, siyah bir keçenin içine sarılıp, dergâhın eÅŸiÄŸine uzan. Seni bu halde görürse, iÅŸin hallolur, dedi.

Seyyid Atâ, girdi siyah bir keçenin içine.
Uzandı dergâhın eÅŸiÄŸine.

Zengi Atâ hazretleri, sabah namazı için eÅŸikten geçiyordu ki, Seyyid Atâ, sarılıp öptü üstadının ayağını.

Büyük Veli sordu:
- Kimsin sen?
- Seyyid Atâ'yım efendim. Himmetine muhtacım.

- Kalk yerden! buyurdu.
Acıyarak bir kere baktı.
Ve Onu, tasavvufun zirvesine çıkardı.