Nizameddin Evliya hazretleri "rahmetullahi aleyh" zamanında Nasirüddin-i Mahmud adında biri vardı ki, küçük yaÅŸta kaybetmiÅŸti babasını.

Annesi ilgilendi onun yetiÅŸmesiyle.
Nihayet Nizameddin Evliya hazretlerini bulup, Onun teveccühü ve himmetiyle kalb gözü açıldı.
Onun bir teveccühü, yetmiÅŸti saadetine.

Zira O, tek bir nazar etmiÅŸti kendisine.
Ä°ÅŸte, ne oldu ise, o anda oldu.
Kiri pası temizlendi kalbinin.
Ä°çi nurlarla doldu.

Halbuki daha önce, kırküç sene uÄŸraşıp nice mücahedeler yapmış, ama yine de maksadına ulaÅŸamamıştı.

Zira sırf ilimle olmuyordu bu iş.
Bir "Allah adamı"na ihtiyaç vardı.

Nasirüddin-i Mahmud, bir süre sonra üstadından izin alıp memleketine geldi yine.
Lakin hayranlarının çokluÄŸundan, günlük vazifelerini yapamıyordu.

Bir gün hocasının huzuruna varıp;
- Efendim, izniniz varsa, insanlardan ayrılıp, uzlete çekilmek, tenhada ibadetle vakit geçirmek istiyorum, diye arzetti.

Hocası, cevaben;
- Hayır, buna iznim yok. İnsanlardan ayrılıp, uzlet etme, buyurdu.

Nasirüddin Mahmud;
- BaÅŸüstüne hocam, dedi.
Ancak hikmetini merak etmiÅŸti.

Hocası bunu anlayıp;
- Çünkü insanlar arasında bulunup, onlara hizmet etmen, tenhada yapacağın yıllarca ibadetten kat kat daha kıymetlidir, buyurdu.

Ve ekledi:
- Ä°nsanlara hizmeti ganimet bil. Büyüklerimiz, hizmet varken, uzleti reva görmezler. Zira çoÄŸu Veliler "rahime-hümullahü teâlâ" ve bilcümle Nebîler "aleyhimüssalevatü vetteslimat", ömürlerini insanlara hizmette geçirdiler. Hatta sana cefa ve sıkıntı verseler de, yine de onlara hizmetten ayrılma. Senin saadetin buradadır.

Nasirüddin;
- BaÅŸüstüne efendim, dedi yine.
Ve Vakfetti hayatını kulların hizmetine.