Nizameddin Evliya hazretleri "rahmetullahi aleyh" zamanında Nasirüddin-i Mahmud adında biri vardı ki, küçük yaşta kaybetmişti babasını.

Annesi ilgilendi onun yetişmesiyle.
Nihayet Nizameddin Evliya hazretlerini bulup, Onun teveccühü ve himmetiyle kalb gözü açıldı.
Onun bir teveccühü, yetmişti saadetine.

Zira O, tek bir nazar etmişti kendisine.
İşte, ne oldu ise, o anda oldu.
Kiri pası temizlendi kalbinin.
İçi nurlarla doldu.

Halbuki daha önce, kırküç sene uğraşıp nice mücahedeler yapmış, ama yine de maksadına ulaşamamıştı.

Zira sırf ilimle olmuyordu bu iş.
Bir "Allah adamı"na ihtiyaç vardı.

Nasirüddin-i Mahmud, bir süre sonra üstadından izin alıp memleketine geldi yine.
Lakin hayranlarının çokluğundan, günlük vazifelerini yapamıyordu.

Bir gün hocasının huzuruna varıp;
- Efendim, izniniz varsa, insanlardan ayrılıp, uzlete çekilmek, tenhada ibadetle vakit geçirmek istiyorum, diye arzetti.

Hocası, cevaben;
- Hayır, buna iznim yok. İnsanlardan ayrılıp, uzlet etme, buyurdu.

Nasirüddin Mahmud;
- Başüstüne hocam, dedi.
Ancak hikmetini merak etmişti.

Hocası bunu anlayıp;
- Çünkü insanlar arasında bulunup, onlara hizmet etmen, tenhada yapacağın yıllarca ibadetten kat kat daha kıymetlidir, buyurdu.

Ve ekledi:
- İnsanlara hizmeti ganimet bil. Büyüklerimiz, hizmet varken, uzleti reva görmezler. Zira çoğu Veliler "rahime-hümullahü teâlâ" ve bilcümle Nebîler "aleyhimüssalevatü vetteslimat", ömürlerini insanlara hizmette geçirdiler. Hatta sana cefa ve sıkıntı verseler de, yine de onlara hizmetten ayrılma. Senin saadetin buradadır.

Nasirüddin;
- Başüstüne efendim, dedi yine.
Ve Vakfetti hayatını kulların hizmetine.