Yusuf Mahdum "rahime-hullahü teâlâ" hazretlerinin hizmetlerini gören bir Mehmet Dede vardı.
Ancak yaÅŸlanmasına raÄŸmen hiç çocuÄŸu olmamıştı.

Hanımıyla birlikte buna çok üzülüyor;
- Hak teâlâ, bize de bir çocuk verse, diyorlardı.

Bir gün, bu büyük Veli'ye;
- Efendim, otuz yıldır bu evde hizmet ediyorum. Malumunuz çocuÄŸumuz olmuyor, diye dert yandı.

Büyük Veli sevgiyle baktı ona:
- Üzülüyor musun?
- Evet efendim. Hanım da ben de çok üzülüyoruz. Bir dua etseniz de, Rabbimiz, bir oÄŸul verse bize. Ben ölürsem, bu oÄŸlum baksa hizmetinize.

O anda yağmur yağıyordu.

Yusuf Mahdum hazretleri;
- Bana bir bardak yaÄŸmur suyu getir, buyurdu.

KoÅŸup getirdi hemen.

O suya, Fatiha-i ÅŸerife okudu ve;
- Fatiha, her derde devâdır. Bununla nice kapılar açılır. Nice dertli insanlar, Fatiha ile muradlarına kavuÅŸurlar, buyurdu.

Ve o bardağı Ona uzatıp;
- Ä°kiniz de bu sudan üçer yudum için. Ä°nÅŸallah sizin de muradınız hasıl olur, buyurdu.

Ä°kisi de içtiler bu sudan.
Ve çok geçmeden bir oÄŸulları oldu.
Fakat "a'mâ" idi çocuk doÄŸuÅŸtan.

Çok üzüldü.
Ve getirip arz etti bunu da hocasına.

Hazret-i Yusuf Mahdum;
- Ey Mehmet! Bu, benim evladımdır. Üzülme, sabret, buyurdu.

Ve ekledi:
- Bu çocuk büyüyünce, büyük bir "âlim" olur ve ilmiyle irÅŸad eder nice insanları.

Sonra o çocuÄŸu kucağına alıp,
sağ kulağına "Ezan",
sol kulağına ise "İkamet" okudu.

Okuma bitince, Mehmet Dede'nin gözleri sevinçle açıldı birden.
Zira iki gözü de açılmıştı çocuÄŸun.

Hakikaten büyüdüÄŸünde, büyük bir "âlim" oldu.
Ve ilmiyle feyz saçtı binlerce insana.