Kadı Muhammed Zahid hazretleri "rahime-hullahü teâlâ", ÅŸöyle anlatıyor:
Talebelik çağında bir arkadaşımla konuÅŸup anlaÅŸtık ve Semerkant'tan Hirat'a doÄŸru yola çıktık.
Maksadımız, bizi tasavvufta yetiÅŸtirecek "bir mürÅŸit" bulmaktı.

Derken bir köye varıp, orada konakladık.
Günlerce o köyde kaldık.

Ve bir gün, o köye Ubeydullah-ı Ahrar adında çok büyük bir Evliya zatın geldiÄŸini öÄŸrenip çok sevindik.
Hemen koÅŸtuk ziyaretine.

O zat bana bakıp;
- Sen neredensin? diye sordu.

- Semerkant'tan geliyoruz, dedim.
Çok güzel, tesirli ve fasih konuÅŸuyor, kalbimden geçenleri dile getiriyordu.

Onu çok sevmiÅŸtim.
Ama biz Hirat'a gidecektik.

Ben Hirat'ı düÅŸünürken, bana bakıp;
- Hirat'a gitmekten muradın nedir? diye sordu.

Öyle heybetliydi ki, korkumdan cevap veremedim.

Benim yerime, arkadaşım;
- Onun maksadı, tasavvufa girmekti efendim, diye arzetti.

O zaman bana bakıp gülümsedi ve;
- Öyleyse, mübarek olsun, buyurdu.

Sonra elimi, eli ile tutup kendine çekince, ben bayılmışım.
Ayıldığımda, Hirat fikri hâlâ silinmemiÅŸti kalbimden.

Bu hâlimi anlayıp;
- Madem çok istiyorsun, git bakalım, buyurdu.

Ben bunu izin sayıp, yola çıktım.
Ama az sonra hayvanım hastalandı.
Öyle ki, tek adım bile atamıyordu.

Hayvanımdan inip, yürüdüm.
Bu sefer de gözlerim baÅŸladı aÄŸrımaya.
Gözüm iyileÅŸirken "sıtmaya tutuldum" bu defa da.

O zaman anladım işin aslını.
"O büyük Veli gitmemi istemiyor" deyip geri döndüm.

Beni görünce;
- Gidemedin mi evlâdım? buyurdu.

- Siz göndermediniz, dedim.
Ve bir daha ayrılmadım yanından.