Åžakik-i Belhi "rahime-hullahü teâlâ", gençliÄŸinde tüccarlık yapıyordu.
Bir zaman mal almaya Türkistan'a gitmiÅŸti.

Orada dolaşırken bir puthane görüp içeri girdi.
Baktı ki, yaÅŸlı bir adam, bir putun önünde ibadet ediyor.

Yanına yaklaşıp;
- Niçin cansız bir puta tapıyorsun? Bu putun, ne kendine faydası olur, ne de sana. Halbuki seni yaratan bir ilah var ki, Ona tapan, her türlü muradına kavuÅŸur. O hakiki ilah, Allahü teâlâ'dır, dedi.

Putperest cevaben;
- Peki, bahsettiÄŸin o Allah sana rızık verirken, sen niçin yurdundan çıkıp da rızkını tâ buralarda arıyorsun. Sana yazıklar olsun, dedi.

Hazret-i Åžakik, çok haklı buldu adamın sözlerini.
Ve oradan ayrılıp, tuttu Belh'in yolunu.

NEREDEN GELÄ°YORSUN?

Bu defa da bir mecusi'ye rastladı yolda.

Mecusi sordu kendisine:
- Buraya niçin geldin?
- Ticaret için.

- Nereden geliyorsun?
- Belh ÅŸehrinden.

- Bunun için geldiysen sana yazıklar olsun. Rızık için Belh'ten kalkıp da tâ Türkistan'a gelinir mi hiç? Kısmetinde olmayan bir rızkın peÅŸindeysen, yıllarca gezsen de, ele geçiremezsin. Kısmetini arıyorsan, niçin arkasında koÅŸuyorsun? O, senin için ayrılmıştır. Aramana lüzum yok. O seni bulur, dedi.

Onun bu sözlerini de çok beÄŸendi.
Ve o gün soÄŸudu dünyadan.
Ahirete çevirdi yüzünü.

Kendi kendine; "Bana, önce ahiret lazım. Öyleyse önce dinimi öÄŸrenmeli, sonra öÄŸrendiklerimle amel etmeliyim. Zira Hak teâlâ beni, ibadet etmek için yarattı", dedi.

Böyle düÅŸünüp, Ä°lme verdi kendini.
Ä°slâm ilimlerini öÄŸrendi.
Ve büyük bir "âlim" oldu.

Sonra büyük "Evliyâ" oldu.
Ve kararmış gönülleri, "iman nuru"yla doldurdu.