Şakik-i Belhi hazretleri "rahime-hullahü teâlâ", gençlik senelerinde, gençlerin reisiydi.
Mecusilerin tapınağına gitti bir gün.

Arkadaşlarına;
- Haydi içeri girip bakalım. Ateşe nasıl tapıyorlar? dedi.
Ve birlikte girdiler tapınağa.

Gördüler ki, genç biri önünde ateş yakmış, ona karşı secde yapıyor.

Yanına yaklaşıp;
- Bu ateşe niçin ibadet ediyorsun? Allah'a iman et ki, ahirette azaptan kurtulasın, dedi.

O böyle dediyse de, genç aldırmadı.
Hatta sinirlenip, kuvvetli bir tokat attı suratına.
Hazret-i Şakik, çok üzüldü.

Hemen tapınağın dışına çıkıp;
- Arkadaşlar, o mecusi genç, benim halimin bozukluğu sebebiyle iman etmedi, dedi.

Tövbe edip, için için ağladı.
Sel gibi gözyaşları aktı yanaklarına.

O gün İslâm ilimlerini öğrenmeye başladı.
Ve büyük bir "âlim" olup, Belh'e geldi tekrar.

Fakat uzun seneler geçmişti aradan.
Talebesiyle birlikte o tapınağa geldiler.

Gençlere;
- Gelin şu tapınağa girip ateşe tapanları görelim de Rabbimize şükredelim, buyurdu.

Ve girip, ateşe tapınan yaşlı birinin önüne gelerek;
- Bırak bu ateşe tapmayı, Müslüman ol! buyurdu.

Yaşlı adam;
- Peki olur, dedi.
Ve Şehadet'i getirip Müslüman oldu.

Hazret-i Şakik sordu:
- Yıllar önce, burada bir genç vardı. O şimdi nerededir, yaşıyor mu acaba?
- O genç benim, dedi.

Hazret-i Şakik şaşırdı:
- Peki, ben o zaman da sana Müslüman olmanı teklif etmiştim. Kabul etmemiştin. Şimdi neden kabul ettin?

- Bilmiyorum. O zaman sana inanmamış, hatta kızmıştım. Ama şimdi sözün kalbime işledi ve seni çok sevdim, dedi.