Hakim-i Tirmizi "rahime-hullahü teâlâ", gençliÄŸinde ilim öÄŸrenmek için kalbi yanıyor, ilim tahsil etmenin yollarını arıyordu.
İki de arkadaşı vardı.

Bir gün, üçü uzun uzun konuÅŸup;
- Ä°slâmiyeti öÄŸrenebilmek için sefere çıkmalıyız, diye karar verdiler.

Hakim, koÅŸarak geldi annesine:
- AnneciÄŸim, biz sefere çıkıyoruz.

- Ne seferi oÄŸlum?
- Ä°lim öÄŸrenmeye anne. Bir âlim bulup dinimizi öÄŸreneceÄŸiz.
- İyi de yavrum ben hastayım, sen de biliyorsun. Beni kime bırakıp da gidiyorsun?

Annesi üzülünce, vazgeçti gitmekten.
Ama "ilim aşkı" silinmedi kalbinden.

İki arkadaşı gittiler.
O ise, tenhalarda için için aÄŸlıyor,
gözyaşı döküyordu.

Bir gün, kendi kendine; "Onlar gitti. Yakında "âlim" olarak dönecekler. Ben ise cahil kaldım. Yâ Rabbî, din ilmini bana da nasib et!" diye dua etti.

AÄŸlayıp, gözlerinden kanlı yaÅŸlar akıtıyordu ki, "sevimli ve nur yüzlü bir ihtiyar" geldi yanına.
Ve yaklaşıp sordu:

- OÄŸlum, niçin aÄŸlıyorsun?
- ArkadaÅŸlarım ilim öÄŸrenmek için sefere çıktılar. Ben gidemedim. Onun için aÄŸlıyorum efendim.

- Niçin gidemedim oÄŸlum?
- Annem hasta. Onu yalnız bırakamadım efendim.

- Madem annene hizmet ediyorsun. Allah seni mahrum etmez evladım.
- Sahi mi efendim. Mahrum etmez mi?

- Evet yavrum. Ä°ster misin her gün gelip, din bilgilerini sana ben öÄŸreteyim?
- Hem de çok isterim efendim.

- Pekâlâ, hemen bu gün baÅŸlayalım öyleyse.
Ve başladılar derse.
Üç sene devam etti bu dersler.

Üç yılın sonunda "Hızır aleyhisselâm" olduÄŸunu öÄŸrendi bu zatın.

Soranlara;
- Anneme hizmetimin mükâfatı olarak bu büyük nimete kavuÅŸtum, buyururdu.