Abdullah-ı Ensari "rahime-hullahü teâlâ", Hanbeli mezhebinde büyük hadis âlimidir.
Nesebi, Ebâ Eyyüb-i Ensari hazretlerine ulaÅŸtığı için "Ensari" ismiyle meÅŸhur olmuÅŸtur.

Herat şehrinde, seksenbeş yaşlarında vefat etti.
Dört yaşında iken ilim tahsiline baÅŸlayıp, bütün din ilimlerine vakıf oldu.

"Üçyüzbin"den fazla hadis-i ÅŸerif ezberledi.
Bütün vakitlerini ilimle geçirir, bu yüzden yemek yemeye bile vakit bulamazdı.

Annesi, lokma lokma yedirirdi eliyle.
Hadis-i ÅŸerif toplamak için diyar diyar dolaşıp, nice sıkıntılara katlandı.

Mesela bir gün, ders notlarıyla bir yere gidiyordu ki, ÅŸiddetli bir yaÄŸmura tutuldu birden.
Ders notları ıslanmasın diye rüku vaziyetinde gitti uzun yolları.
Çünkü o notlar, canından kıymetliydi onun için.

Kendisi anlatıyor:
Kışın, cübbem yoktu.
Hele bizim diyarda, havalar çok soÄŸuk olurdu.
Evimde, tek bir "hasır" vardı.
Bir de "kerpiç".

Bir de yorgan olarak kullandığım bir "keçem" vardı ki, o da kâfi gelmiyordu. Başıma çeksem, ayağım açılır, ayaklarıma çeksem, başım açık kalırdı.
Ama dert deÄŸildi bunlar.
Asıl dert, "günah iÅŸlemek"ti bizim için.

MÜRŞİDÄ°NÄ° Ä°NCÄ°TÄ°RSE…

Bu zat, bir sohbetinde;
- Bir hakiki mürÅŸidin sohbetine kavuÅŸmak, en büyük nimettir, buyurdu.

- Neden efendim? dediler.
- Çünkü o büyüklerin bir ÅŸefkatli nazarı, kalbteki karartı ve pasları temizler. Kâbe, Mina, Arafat her zaman bulunsa da böyle "mübarek bir zat" her zaman ele geçmez. Bu yolda ilerleten vasıta, böyle kâmil bir zata "sevgi" ve "itaat"tir, buyurdu.

Ve ekledi:
- Ama o mürÅŸidin kalbi incitilirse, bundan büyük "felaket" olmaz iÅŸte.