Abdülhalık-ı Goncdüvani hazretleri "rahime-hullahü teâlâ", Evliya-yı kiramın en büyüklerindendir.
Babası da mübarek bir kiÅŸiydi.

Åžöyle ki;
Hızır aleyhisselâm zaman zaman bu zata gelir, oturup sohbet ederlerdi.

Bir gün, yine hazret-i Hızır gelerek;
- Yakında bir oÄŸlun olacak. Ä°smini Abdülhâlık koy! dedi.

Abdülhâlık henüz beÅŸ yaşındaydı ki, babası ilim öÄŸrenmesi için Buhara'ya gönderdi bu oÄŸlunu.
Hocası, Hace Sadreddin isminde bir zat idi ki, bunun üstün hallerini aklı almadı.

Zira o yaÅŸta öyle sualler soruyordu ki,
aciz kalıyordu cevabında.

Nihayet bir gün;
- Ey oÄŸlum! Sana cevap vermekten aciz kalıyorum. Zira bu sordukların, "kalb ilmi" ile ilgilidir. Ä°nÅŸallah böyle yüksek bir zata kavuÅŸursun, dedi.

O günden itibaren, böyle "kâmil bir rehber" arar oldu artık.
Hızır "aleyhisselâm", bir gün gelip,
zikir tâlim etti Ona.

Ve manevi evlatlığa kabul edip,
tasavvufta üstad oldu kendisine.

VASÄ°YETÄ°M ÅžUDUR KÄ°...

Kendisi anlatıyor:
- Yaşım, yirmi ikiyken bir gün hazret-i Hızır yanıma geldi ve Yusüf-ü Hemedani adında bir Veli'ye götürdü beni.

Cemalini görür görmez çok sevdim o zatı.
Ve çok istifade ettim Ondan.
Vefatı yaklaşınca, beni çağırdı.

Ve bana vasiyyet olarak;
- Ey oÄŸul, sana vasiyetim ÅŸudur ki, "ilim", "edeb" ve "haya" üzere olasın. Ä°slâm âlimlerinin eserlerini okuyup, onların sözlerini gönlüne sindiresin. Çalışıp, fıkıh, tefsir ve hadis öÄŸrenesin. Zira insan, "ilim"le aziz olur, buyurdu.

Ve ilave etti:
- Sana yakışacak ÅŸey, "edeb", "haya" ve "tevazu"dur. Zira su, yükseklerden aÅŸağıya doÄŸru akar. Dünya düÅŸkünleriyle arkadaÅŸ olma ki, o, seni felakete sürükler.