Ebu Bekr-i Verrak "rahime-hullahü teâlâ" hazretlerinin gençliÄŸinde çok istediÄŸi bir ÅŸey vardı.
Hazret-i Hızır ile görüÅŸmek.

Bunu çok arzu ediyor, nasib etmesi için Rabbine yalvarıyordu.
Ayrıca bir âdeti vardı ki, her gün Evliya kabirlerini ziyaret için kabristana gider ve her gidip geliÅŸte "bir cüz Kur'ân-ı kerim" okurdu.

Bir gün, yine bu niyetle çıkmıştı ki, nur yüzlü "bir ihtiyar" yanına gelip;
- Nereye gidiyorsun? diye sordu.
- Kabristana gidiyorum.

- Ben de o tarafa gidiyorum. Ä°stersen beraber gidelim.
- Olur, gidelim, dedi.

Ve baÅŸladılar birlikte yürümeye.
Çok sevmiÅŸti bu ihtiyarı.
Sohbet ederek gidip, yine sohbet ederek döndüler.

O ihtiyar ayrılırken;
- Çok görmek istediÄŸin Hızır benim. Beni gördün. Ama benim yüzümden her gün okuduÄŸun bir cüz Kur'ân-ı kerimi okuyamadın, dedi.

Ve ekledi:
- Hızır ile sohbetin zararı bu olursa, kötü arkadaÅŸlarla konuÅŸmanın, kötü kitapları okumanın zararını düÅŸün artık.

Tam cevap verecekti ki, göremedi Onu bir daha.
KaybolmuÅŸtu gözden.

ALAH KÄ°MLERÄ° SEVMEZ?

Bu zat, bir sohbetinde;
- Ey insan! Alçak gönüllü ol ki, Rabbimiz seni sevsin, buyurdu. Zira Allah, kibirli kulları sevmez. Halis Müslüman, edebli ve mütevazı olur.

Dinleyenler sordu:
- Edeb nedir efendim?
- Edeb'in bir tarifi, itiraz etmemek, yani büyüklerin emrine hemen "Peki" demektir, buyurdu.

Ve ilave etti:
- Zaten bu nefsi en ziyade tahrib eden ÅŸey de "Peki" demektir. Zira bu azgın nefis, hep "Hayır" demek ister. Ama mütevazı olursa, "Peki" deyip söz dinler.