Ebu Ali Cürcani "rahime-hullahü teâlâ" hazretlerine, bir gün;
- Efendim, insan kabre girince, hali nasıl olur? diye sordular.

Åžöyle anlattı:
Bir kimse vefat edince, onun için deÄŸiÅŸik bir hayat baÅŸlar.
Defin bitip, cemaat dağılırken,
gidenlerin ayak seslerini iÅŸitir.

Mezarında yalnız başına kalır.
Amellerinden başka kimse olmaz yanında.
O esnada mezarı seslenir ona.

Der ki:
- Ey ÂdemoÄŸlu! Nihayet içime girdin. Buranın nasıl bir yer olduÄŸunu biliyor muydun? Yoksa öÄŸrenmek lüzumunu hissetmedin mi? Ä°ÅŸte görüyorsun ki, burası hem dardır, hem de karanlık. Hem olmaz bu yerde ne yatak, ne de yastık.

Åžöyle devam eder:
- Üstümde, çok günahlar iÅŸledin de tövbe etmedinse, ÅŸimdi benim içimde azabtan kurtulamazsın. EÄŸer hazırlıksız geldinse, seni bu azaplardan ne malın kurtarabilir, ne de paraların.

ÖLÜME HAZIR OLUN!

Bir gün de genç birisi nasihat istedi bu büyük Veli'den.

Ona cevaben;
- Ölüm'e hazırlıklı ol ki, ecel gelince geri döndüremezsin, buyurdu.

Ve ekledi:
- Kötü sözlerden de dilini koru ki, mahÅŸerde seni mahcub etmesin.

Åžöyle devam etti:
- Bir sözü söylemeden, sonunu düÅŸün. Zira senden, onun hesabı sorulacak ahirette. Cevabını verebileceksen, onu söyle, yoksa kapat aÄŸzını. Hazret-i Ebu Bekir "radıyallahü teâlâ anh", aÄŸzına taÅŸ koyardı.

Sordular:
- Neden efendim?
- Lüzumsuz birÅŸey konuÅŸmamak için, buyurdu. Nitekim Peygamber Efendimiz "aleyhissalâtü vesselâm" bir hadis-i ÅŸerifinde; "Susan kurtuldu" buyurmuÅŸtur.