Bediüddin-i Seharenpuri hazretleri, gençliÄŸinde Ä°mam-ı Rabbani hazretlerinin "rahime-hullahü teâlâ" sohbetlerine gelir, ama pek uymazdı dinin emirlerine.

Mesela namaz kılmaz,
haram işler yapardı.

Ä°mam-ı Rabbani hazretlerini çok sever, sohbetlerine katılır, ama sohbetten çıkınca mahalleden âşık olduÄŸu "bir kız"a giderdi hemen.

Bir gün yine sohbete gelmiÅŸti.
İmam-ı Rabbani hazretleri ona şefkatle bakıp;
- Evladım, niçin namaz kılmıyorsun? Ve niçin günahlardan sakınmıyorsun? buyurdu.

Bediüddin cevaben;
- Ben böyle sözleri çok dinledim. Bana, öÄŸüt nasihat pek tesir etmiyor. Bana hususi bir teveccüh buyurursanız, belki o zaman düzelebilirim, dedi.

Büyük Veli;
- Öyleyse yarın bu niyetle gel, buyurdu.

- Peki efendim, deyip ayrıldı.
Ertesi sabah tam sohbete gidecekti ki, "sevdiği kız" misafirliğe geldi onlara.

O gelince iÅŸ deÄŸiÅŸti.
Ve o kızdan ayrılıp gidemedi İmam-ı Rabbani hazretlerine.
Üç gün sona, utanarak gitti.

Büyük imam;
- Niçin gelmedin Bediüddin. Üç gün önce ne sözleÅŸmiÅŸtik? buyurdu
Bediüddin boynunu büktü.

Hazret-i Ä°mam;
- Ama madem geldin, abdest al, iki rekat namaz kıl, sonra bana gel, buyurdu.

Buyurdukları gibi yapıp,
geldi Hazret-i İmamın huzuruna.
Niyeti halisti bu sefer.

Onu hususi odasına alıp bir teveccüh etti kendisine.
O anda iÅŸi bitti.

Bu manevi tesirle, bayılıp düÅŸtü.
Kaldırıp, evine götürdüler.
Yirmidört saat kendinden geçmiÅŸ halde kaldı öylece.

Kendine geldiğinde, yokladı kalbini.
"O kızın sevgisi" tamamen silinmişti kalbinden.
Yerine "Allah sevgisi" dolmuÅŸtu.