Seyfeddin-i Faruki hazretleri, Ä°mam-ı Rabbani hazretlerinin "rahime-humallahü teâlâ" torunudur.

Zamanın sultanını, dini yönden terbiye için, emirle Delhi'ye gitti bir gün.
Tam ÅŸehre girecekti ki, kapının iki yanında puta benzer "heykeller" görüp durdu.

Ve yanındakilere dönüp;
- Gidiniz, sultana haber veriniz. Bu heykeller buradan kalkmadıkça bu ÅŸehre girmeyiz, buyurdu.

Zamanın sultanı Âlemgir Han idi.
Derhal tâlimat verdi ilgililere.
Ve kaldırttı o putları oradan.

Hatta talebesi olup, çok saygı ve hürmet gösterdi kendisine.
Yetki ve selahiyet verdi dini sahada.

Hindistan'da yayılmış ne kadar "bid'at" varsa, Onun bereketiyle ortadan kalktı tamamen.
UnutulmuÅŸ sünnetler çıkarıldı ortaya.

Velhasıl Ä°slâmiyet yeniden ihya oldu.
Devlet adamları, kumandanlar, vezirler, Onun sohbetleriyle hidayete kavuştular.
Ona, öyle saygılı davranırlardı ki, O otur demedikçe oturmaz, ayakta beklerlerdi.
Sohbetinde, binlerce fasık, facir ve kâfir hidayete kavuÅŸtu.

ÅžEHZADE ZOR GÄ°RDÄ°

Sohbetleri öyle kalabalık olurdu ki, içeri girmek kolay olmazdı izdihamdan.
Hatta bir gün, Sultanın oÄŸlu ÅŸehzade A'zam, babasının emriyle bu zatın sohbetine geldi bir gün.

Ancak kolay giremedi.
Zira kapıda büyük izdiham vardı o geldiÄŸinde.

Kalabalık içinden zor sıyrılarak, güçlükle içeri girebildi ve ÅŸereflendi bu zatın sohbetiyle.
Hatta öyle oldu ki, başından sarığı düÅŸtü.
Kaftanı çıkacak gibi oldu arkasından.

Akşam eve gelince, yaşadıklarını anlattı sultan babasına.

Sultan, üzüleceÄŸine çok sevinip;
- Allahü teâlâya ÅŸükürler olsun. Bize öyle "büyük bir Veli" nasib etti ki, biz bile huzuruna zor girebiliyoruz, dedi.