Mazhar-ı Can-ı Canan hazretleri "rahime-hullahü teâlâ", henüz çocukken rüÅŸd ve hidayet nurları parlıyordu alnında.

Ne zaman Ebu Bekr-i Sıddîk'ın "radıyallahü teâlâ anh" ismini ansaydı, karşısında görürdü kendisini.

Ä°mam-ı Rabbani hazretlerini düÅŸünse, Onun ruhaniyeti gelirdi karşısına.

Babası, bir gün Ona;
- Ey oÄŸlum! Sen dünyaya gelince, ben dünyadan soÄŸudum, demiÅŸtir.

Mazhar-ı Can-ı Canan onaltı yaşındayken, babası ölüm hastalığına yakalandı.

Vefatı yaklaşınca;
- Ey oÄŸlum! Ömrünü boÅŸ ÅŸeylerle heba etme! diye vasiyet etti.

O da, bu vasiyetine uyup, "Allah dostları"nın sohbetine gitmeye başladı.

Lakin akrabaları;
- Sen ne yapıyorsun? Ecdadın mevki sahibi kimselerdi. Biz, senin de mevki makam sahibi olmanı istiyoruz, dediler.

HoÅŸuna gitmedi bu sözler.
O gece, bir Evliya zat girdi rüyasına.

Ona şefkatle bakıp;
- Sen akrabalarına bakma! Bu dünya vefasızdır. Sen, ahirete yönel. Ä°nsan, cam parçasıyla, elması deÄŸiÅŸir mi? buyurdu.

Sabah uyandığında, kalbinde mevki, makam sevgisinin tamamen silinip gitmiÅŸ olduÄŸunu gördü.
Ve dünyayı bir tarafa bırakarak, kendisini yetiÅŸtirecek bir "mürÅŸit" aramaya baÅŸladı.

DÖRT BÜYÜK ACI

Bir gün bazı dostları;
- Ölüm acısı ne kadardır efendim? diye sordular bu zata
- YetmiÅŸ kılıç darbesinden fazladır, buyurdu.

- Kabir azabı nasıldır efendim?
- Ölüm acısı, kabir azabı yanında hiç kalır.

- Peki mahşer azabı efendim?
- Kabir azabı da mahÅŸer azabı yanında hiçtir.

- Ya Cehennem hocam?
- O, hepsinden ÅŸiddetlidir. Oranın bir kıvılcımı, bütün dünyayı yakar, yok eder.