Mazhar-ı Can-ı Canan hazretlerinin "rahime-hullahü teâlâ" vefatına birkaç gün vardı ki, insanlar akın akın sohbetine geliyordu devamlı.

O günlerde talebesinden biri gelip;
- Efendim memleketime gitmek istiyorum, diye arzetti.

Cevaben;
- Selâmetle git. Allah'a emanet ol. Ama seninle bir daha görüşemeyiz, buyurdu.

Diğer talebeler bunu duyunca ağladılar.
Vefatı iyice yaklaşmıştı ki, talebeyi son defa toplayıp sohbet etti onlarla.

Sonra da;
- Kalbimden her neyi geçirdim ve hangi nimete kavuşmak istedimse, Hak teâlâ hepsini ihsan etti. Beni her arzuma kavuşturdu, bir tanesi hariç, buyurdu.

Gençler;
- O nedir hocam? dediler.
- Şehitlik, buyurdu. Şimdi en büyük arzum, "şehitlik rütbesi"ne kavuşmaktır.

Sonra derin bir "Âh!" Çekip;
- Hocalarımın çoğu, şehadet şerbetini içerek bitirdiler nefeslerini. Ama ben yaşlandım. Vücudüm zayıf düştü. Cihad edecek güç ve kuvvetim kalmadı. Bu durumda nasıl şehit olabilirim? buyurdu.

O günlerde her taraftan insanlar gelip istifade etmek istiyorlardı.
Nihayet binyediyüz seksenbir miladi senesinin, Muharrem ayının yedinci gecesi, hanesinin önü hiç tanınmayan "yabancı kimseler"le doldu bir ara.

Bunlardan üçü, içeri girmek için ısrar ediyorlardı. Nihayet izin alıp girdiler.
Bunlar "Moğol kâfiri" ve "mecusi" kimselerdi.
Üstelik tanımıyorlardı bu Allah dostu'nu.

Karşısına geçip;
- Mazhar-ı Can-ı Canan sen misin? dediler.
- Evet, benim, buyurdu.

O anda hücum edip, hançerle vurmaya başladılar.
Mübarek zat ağır yaralanıp, yere yıkıldı.

Eşkıyalar kaçıp izlerini kaybettiler.
Üç gün sonra, Rabbine kavuştu.

Aşure günü ve Cuma akşam vaktiydi.
Kavuştu çok istediği "şehitlik rütbesi"ne.